بریده‌های کتاب سین صاد

سرانجام کار ما، بلا استثنا، انعکاس چهرهٔ باطن ماست در آینهٔ دهر.

صحرای بلا به وسعت تاریخ است و کار به یک یا لیتنی کنت معکم ختم نمی شود.

ای دل! تو چه می‌کنی؟ می‌مانی یا می‌روی؟ داد از آن اختیار که تو را از حسین جدا کند!...

خون حسین و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا راه قبله را می نمایاند.

حیات قلب در گریه است و آن «قتیل العبرات» کشته شد تا ما بگرییم و... خورشید عشق را به دیار مردهٔ قلب هایمان دعوت کنیم و برف ها آب شوند و فصل انجماد سپری شود.

ما نیاز به اتفاقات بزرگ نداشتیم تا بخندیم و شاد باشیم. همین که همدیگر را داشتیم اتفاق بزرگی بود.

ایران برایش آخر همه چیز بود. آخرخوبی ها. آخر زیبایی ها.

دنبال گمشده ای بود؛ گمشده ای که خودش هم نمی دانست چیست.

خوشحال بودم که دارم عروس یک رزمنده می شوم. یک رزمندۀ باسواد و مخلص؛ یک مرد متدین و متعهد که اعتقادات محکمی دارد و ارزش زن را می فهمد.

چون خیلی به خودت سخت می‌گیری، به بقیه هم خیلی سخت می‌گیری.

روز خوبی را گذرانده بود، چون در کنار او حس کرده بود خودش است.

می‌دونی مشکل تو چیه؟ تو همه‌چی رو پیچیده می‌کنی. زیاد فکر می‌کنی.

نویسنده جای واژه‌ها را مشخص می‌کند تا موقعیتی را به تصویر بکشد که به تنهایی به احساسات خود فکر کنیم و مانند دو عاشق که از کشف هماهنگی‌های خود به هیجان آمده‌اند، خواننده هم کتاب را زمین بگذارد و بگوید: «خدای من، یه نفر دیگه هم همین حس رو داره! فکر می‌کردم فقط من یه نفر این حس رو دارم که...»

تو خیلی چیزا رو حس می‌کنی که دیگران نمی‌کنن. همه چی رو عمیق حس می‌کنی و به همین دلیل مجبور شدی پوسته‌ای محافظ واسه خودت ایجاد کنی.

این یه مسئله‌ی زنانه‌ی همیشگیه، اینکه به مردی که داره اغواگری می‌کنه اعتماد بکنن یا نکنن. شاید مردی رو بدون اینکه بهش اعتماد کنی دوست داشته باشی، اما یه چیزی که می‌خوای ازش دوری کنی اینه که دوباره آسیب نبینی.

آرزو داشت روزی این حس را تجربه کند که چون یک‌نفر به او اهمیت می‌دهد، پس بعضی از خصلت‌هایش ستوده می‌شوند و بدون اینکه به کره‌ی ماه برود یا رئیس‌جمهور شود، ویژگی‌هایی از زندگی عادی‌اش ارزش خاصی پیدا می‌کنند.

در هفته‌های اخیر در حال مبارزه با میل شدیدِ «زیر گریه زدن» بود.

«تصور زندگی بدون آن چیزی که عاشقش هستی یک چیز است، و زمانی‌که آن را واقعاً از‌دست می‌دهی چیزی دیگر.»

«ولی من درحقیقت فکر نمی‌کنم که تو احساسات درونی خود را از‌دست داده باشی، بلکه برای اینکه به [او] فکر نکنی سعی داری این‌طور نشان دهی.»

«به این فکر می‌کنم که آیا روزی می‌توانم هرآنچه برایم اتفاق افتاده را فراموش کنم و دوباره زندگی را از سر بگیرم. به این فکر می‌کنم که آیا روزی می‌آید که دوباره مثل قبل شویم.»