بریده‌های کتاب سین صاد

تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.

مطمئناً هر چقدر متفکرتر و نکته‌بین‌تر باشیم این مشکل[تنهایی] حادتر می‌شود، چراکه افرادِ کمتری شبیه خودمان در اطراف‌مان می‌بینیم.

منظور از مخفی کردن و نگفتن کل واقعیت خودداری از ارائه‌ی اطلاعات مهم به قصد کینه‌ورزی و آزار رساندن نیست، بلکه مقصود جانفشانی برای آزار ندیدن طرف مقابل از وجوه آسیب‌رسان سرشت خودمان است.

شاید اینطور به نظر برسد که نگه‌داشتن یک راز خیانت به رابطه است. اما از طرفی، صداقت کامل هم ممکن است در نهایت پیوند دو نفر را با خطر جدی مواجه کند. بسیاری از حقایقی که دوست داریم دیگران بفهمند و بپذیرند ممکن است حتا کسی را که عاشق‌مان است بیازارد.

انتخاب فردی برای ازدواج یا با هم بودن صرفاً مشخص‌کننده‌ی نوع غم و رنجی است که قادر به تحمل آن هستیم، نه موقعیتی برای فرار معجزه‌آسا از غم و اندوه.

خیلی ناخوشایند است که پیش خودت اقرارکنی آن آدمی که فکر می‌کردی نیستی.

تو آدمی هستی که همیشه می‌تواند خوشحال باشد و خودت نمی‌دانی این چه نعمت بزرگی‌ست.

داستان فریفتن انسان داستان غریبی است. چیزی از درون انسان گم می‌شود و انسان هیچ گاه به یاد نمی‌آورد که چه چیز را گم کرده است و از آن رعب آورتر اینکه اساساً به خاطر نمی‌آورد که چیزی را گم کرده است. یک گم کردگی فراموش شده.

_ عشق مهم تر است یا معشوق؟ _ عشق مهم تر است، فراق معشوق طاقت سوز و جانکاه است ولی فقدان عشقْ مرگ است. عاشق بدون معشوق می‌سوزد و عاشق‌تر می‌شود، اما بدون عشقْ حیاتی نیست که درباره چیستی آن حکمی بکنیم.

یکی از چیزهایی که همیشه در مورد روابط آدم‌ها از آن متنفر بودم همین بود که وقتی به زندگی عادت می‌کنند، گپ‌زدن فراموششان می‌شود.

شاید اگر به هر چه خوبی می‌بینم اذعان کنم، هرچقدر هم که کوچک باشند، باز هم جمع بشوند و درد بدی‌های زندگی را کم‌تر کنند.

از آن دسته آدم‌ها نیست که وقتی ناراحت باشد، تسلی طلب کند. فقط می‌خواهد که تنها باشد.

یعنی این خواست خدا بود که من عاشق او شوم یا اینکه به اختیار خودم بود؟

خیلی وقت‌ها هم آرزو می‌کنم کاش می‌توانستم زمان را به عقب برگردانم و تمام آن اتفاقات تلخ را پاک کنم، اما می‌دانم اگر قرار باشد تلخی‌ها را پاک کنم، شیرینی‌ها هم لطف خود را از دست می‌دهند.

شـما نبایـد میـراث پدرانتان را دست نخورده به دست فرزندان خود برسانید. شما باید از بدی‌ها کم کنید یا آن‌ها را نابود کنید. بر خوبی‌ها بیفزاییـد و دوای ناخوشی‌ها را پیدا کنید یا آن‌ها را نابود کنید. اجتماع، امانتی نیست که عیناً حفظ می‌شود.

حساب خداوند از حساب ما جداست. نمی‌شود حق مبارزه با ظلم و جهاد در راه حق را به خداوند واگذار کرد و کنار نشست. همة حساب‌ها را با دعوت خداوند به معرکه حل نکنیم. این کار گناه است. خداوند آنچه را مصلحت بداند می‌کند. انسان نیز، که جانشین خداوند بر زمین است، باید همین ‌گونه رفتار کند؛ منتهی با توکل.

-در تو چیزی هست؛ چیزی بسیار بیش از آنچه که لازم است باشد. ـ عشق... ـ حرمتش را نگه دار! برخی واژه‌ها را باید که دور از دسترس همگان نگه داری. بر زبانش که بیاوری، بازاری می‌شود. ـ فراموش نمی‌کنم.

من در بیشتر سال‌های عمرم به دنبال مراد می‌گشتم؛ مرادی که بر منبر همان گونه باشد که در خانه هست، و در جماعت همان گونه که در خلوت.

دوست دارم گریه‌هایم را پیش خدا ببرم. سرم را روی زانوی مهربانی‌های خدا بگذارم و برای آن‌ها که صدایشان صدای خداست، گریه کنم.

در تنهایی، آن قدر با صدای بلند می‌گریم که به جز صدای من، تمامی طبیعت را سکوت مرگ بگیرد. چرا اینجا، در حضور همگان؟ مگر قحط جا برای گریستن است؟