بریده‌های کتاب سارا کاظم زاده عطار

وقتی مادر دخترک فهمید که آن تکه کاغذ صد دلار پول است داد زد : خدایا شکرت! من گفتم بابا لنگ دراز این را فرستاده نه خدای مهربان ( البته آنجا گفتم آقای اسمیت) مادر گفت: اما خدای مهربان این فکر را در سر آقای اسمیت انداخته من گفتم: اصلا این طور نیست! خود من بودم که این فکر را در سرآقای اسمیت انداختم اما به هر حال بابا، امیدوارم که خدای مهربان اجری شایسته به شما بدهد شما استحقاقش را دارید که تا ده هزار سال خارج از جهنم باشید.

آدم هیچ‌وقت هوس چیزهایی که نداشته نمی‌کند ولی محروم ماندن از چیزهایی که آدم فکر میکند حق طبیعی اش است خیلی سخت است . زندگی جولیا و سالی فلسفه رواقی مرا تحت تاثیر قرار میدهد آنها هر دو از کودکی همه چیز داشته اند. برای همین خوشبختی را به عنوان یک چیز طبیعی پذیرفته اند به نظرشان دنیا هر چه را که دلشان بخواهد به آنها بدهکار است‌. شاید هم واقعاً همین جور باشد چون در هر حال دنیا هم انگار این بدهکاری را قبول دارد و دارد به آنها میپردازد. ولی این دنیا به من بدهکاری ای ندارد و از روز اول خیلی شفاف این را به من گفته. من حق ندارم بدون داشتن اعتبار چیزی قرض کنم چون بالاخره یک وقتی دنیا در جواب ادعای طلبم به من میگوید هیچ اعتباری ندارم .

خوشی‌های بزرگ زیاد مهم نیست مهم این است که آدم بتواند با چیزهای کوچک خیلی خوش باشد . بابا جون من رمز واقعی خوشبختی را کشف کرده ام و آن این است که باید برای حال زندگی کرد و اصلاً نباید افسوس گذشته را خورد یا چشم به آینده داشت بلکه باید از همین لحظه بهترین استفاده را برد . من میخواهم بعد از این زندگی بکنم و هر ثانیه از زندگی ام را خوش باشم میخواهم وقتی خوش هستم بدانم که خوش هستم . بیشتر مردم زندگی نمیکنند فقط با هم مسابقه ی دو گذاشته اند. می خواهند به هدفی در افق دور دست برسند ولی در گرماگرم رفتن آن قدر نفس شان بند می آید و نفس نفس می زنند که چشمشان زیباییها و آرامش سرزمینی را که از آن میگذرند نمیبینند و بعد یک وقت چشمشان به خودشان می افتد و میبینند پیر و فرسوده هستند و دیگر فرقی برایشان نمیکند به هدفشان رسیده اند یا نرسیده اند. من تصمیم گرفته ام که سر راه بنشینم و حتی اگر هرگز نویسنده ی بزرگی نشوم یک عالم خوشیهای کوچک زندگی را روی هم تلنبار کنم.

من کم کم دارم شخصیت زیبا و قوی خودم را می سازم .همه همین کار را می توانند بکنند من با این نظریه که بدبختی و غم و ناامیدی قوای اخلاقی آدم را می سازد ، مخالفم. آدم هایی خوشبخت هستند که وجودشان سرشار از محبت است .

می دانم که نباید از شما توقع داشته باشم و به من تذکر داده اند که نباید با سوال هایم اذیتتان کنم، ولی باباجون ، فقط یکبار ؛ میخواستم بدانم شما خیلی پیرید؟ یا فقط کمی پیرید؟ سرتان تاس است؟ خیلی سخته که آدم راجع به شما هم مثل قضایای هندسه، انتزاعی فکر کند . مفروض است مرد ثروتمندی که از دختر ها متنفر است ولی به دختر پررویی خیلی کمک کرده است. پیدا کنید قیافه او را؟

می خواهم راهی پیدا کنم تا این قدر به خودم صدمه نزنم . می‌خواهم خوبی ها و شادی های زندگی را بیشتر از بدی ها و غم هایش تجربه کنم. "می خواهم آنقدر زمین بخورم تا راه بلند شدن را بیاموزم" . می‌خواهم آنقدر شکست بخورم تا مسیر های جدید و بهتری را کشف کنم . می‌خواهم از جزر و مد احساساتم لذت ببرم و آن را به عنوان ریتم زندگی بپذیرم . می‌خواهم در تاریکی قدم بزنم تا بالاخره پرتویی از نور را پیدا کنم و مدتی طولانی زیر آن بمانم.

سهراب :آیا خدا به خاطر کاری که با آن مرد کردم مرا به جهنم می اندازد؟ پدر همیشه می‌گفت صدمه زدن حتی به آدم های بد اشتباه است . چون آنها فقط کار بد بلد هستند و گاهی افراد بد هم متحول می شوند امیر : اما سهراب جان انسان های بد در این دنیا وجود دارند و گاهی انسان های بد ، بد می مانند . گاهی باید در مقابلشان بایستی .

به عقیده من ، رستگاری واقعی زمانی رخ می دهد که گناه به کار خیر منتهی شود

سرنوشت فقط کاری که انجام می‌دهی و نمی‌دهی، است

بابا گفت: فقط یک گناه وجود دارد والسلام. آن هم دزدی ست. هر گناه دیگری هم نوعی دزدی است. اگر مردی را بکشی، یک زندگی را می‌دزدی. حق زنش را از داشتن شوهر میدزدی، حق بچه هایش را از داشتن پدر می دزدی. وقتی دروغ میگویی، حق کسی را از دانستن حقیقت می‌دزدی. وقتی تقلب میکنی، حق را از انصاف می‌دزدی. میفهمی؟