بریده‌های کتاب Saba

هر کسی که هستی،یا هرطور سعی می کنی جلوی مردم ظاهر شوی،روی ادراک تو از آدم ها تاثیر می گذارد.برای مثال: ((من مهربونم؛ پس بقیه هم حتما مهربون ان.))

وظیفه ی تو درک آدم ها نیست؛بلکه درک و مراقبت از خودت است.

اما شما هم این را بفهمید که عناصر عالم به دو بخش سیاه و سفید تقسیم نمی شود. همه چیز و همه کس در عالم از مراتب برخوردارند. چه در جبههٔ حق و چه در جبههٔ باطل،همه یک قد و قواره نیستند. اگر کسی یک پارچه سپید نبود،الزاما از لشکر و سپاه سیاهی نیست.

بعضی وقت ها آدم وقتی عشقی را که می خواهد دریافت نمی کند،فکر میکند بخشش، عشق را به سویش می آورد

او مشغول به کاری بود که بشر هنگام از دست دادن همه ی دارایی اش انجام می دهد: داستان زندگی اش را برای خودش تعریف می کرد.

همیشه برای لمس لطافت باید از ارتفاع خود کم کنی.

من تک تک دیدار هایم را پیشکش خاطرهٔ نافرجام او میکنم.

همان سندرم همیشگی: دلتنگ کسی هستیم و انگار دنیا در قامت او در می آید.

رنجی که از فقدان هر آدم می‌بریم دقیقا معادل ارزشی است که او برایمان داشته؛همین است که غم نبودنش هم زیبا و خواستنی ست.اگر مهم نبود،نبودنش هم اهمیتی نداشت.

«درک معنی یک مرگ هیچ کمکی به درک معنی باقی مرگ ها نمی کند.» و همین است که از اندوهی که در پی هر مرگ تازه می آید سراغمان هم هیچ تصور درستی نداریم: نه فقط از شدت و مدت اندوه،که از رنگ و جنس آن،از سراب و امید های واهی که پیش چشمانمان می گسترد،و میل غریبش به بازگشت و نیز شوکِ آغازینِ اندو: یکهو پرتاب شده اید به آب های یخ دریای شمال و تنها یک جلیقه ی چوب پنبه ای مسخره دارید که قرار است شما را نجات دهد.

جهان به دو دسته تقسیم می شود: آنها که بار اندوهی را به دوش می کشند و آنها که هنوز نه.

عقل و انسانیت به جمع معدودی از آدم ها تعلق دارد که معمولا هیچ کاره اند و برای آن که کاره ای شوند باید همه ی این ها را زیر پا بگذارند.