بریده‌های کتاب تاتا

چیزی نمانده که قلبم بترکد. اما خودم را خاموش احساس می‌کنم؛ بی‌صدا، همچون گور.

اگر شعر حکم طناب را داشت، پس کتاب‌ها حکم قایق را داشتند. در متزلزل‌ترین شرایط به‌کمک کتاب‌ها تعادلم را به‌‌دست آورده بودم. کتاب‌ها در جزرومدهای احساسی‌ام، که له‌و‌لورده و مثل موش آب‌کشیده شده بودم، همچون قایقی نجاتم داده بودند. جزرومدهای احساسی. دلم نمی‌خواست هیچ احساسی داشته باشم.

احساس می‌کردم خانه‌ای جن‌زده‌ام. نمی‌دانستم چه زمانی آن موجود نامرئی از راه می‌رسد. شبیه ضربه‌ای محکم بود؛ نوعی درد که توی قفسهٔ سینه یا دلم می‌پیچد. به جانم که می‌افتاد، از شدت فشارش می‌زدم زیر گریه.

چه نعمتی که کسی به قدر من عاشق کتاب‌ها باشد، بتواند با مُردگان سخن بگوید و در میانهٔ وهم زندگی کند!

گاهی احساس می‌کنم انگار بخش زیادی از عمرم را صرف آموختن زبان مُرده‌ای کرده‌ام که هیچ‌کس بلد نیست.