دلواپسی، نگرانی، آشفتگی یا چشم به راهی.
همراه شدن با فاطمه امیرانی مرا دلواپس می‌کرد و یک جور عجیبی مضطر. نمی‌دانم چطور این دلواپسی از لابه‌لای کلمات بیرون می‌آمد ولی حسش می‌کردی. حس می‌کردی که جمعه عصری وقتی آفتاب در حال غروب است و نوری سرخ بر خانه تابیده روبه‌روی فاطمه امیرانی نشسته‌ای و شادی و خنده و آه و گریه‌اش را می‌بینی. چای می‌ریختی برایش تا گلویش را تر کند و صحبت‌هایش را ادامه دهد. سرت را به نشانه‌ی همراهی با صحبت هایش تکان می‌دادی. چشمانت تر می‌شد و اشکی که روی گونه‌ات بود را با دستمال کاغذی فشرده شده در مشتت پاک می‌کردی. می‌خندیدی و در عین دلواپسی امید داشتی...
          

            نمی‌دونم چرا خریدمش. شاید عنوان. شاید متن‌های کوتاه کوتاهش. فکر می‌کردم از توش چیزی درمیاد. هیچی درنیومد ولی :)
یه سری جملات یا نمی‌دونم بگم داستانک یا یه چیز تو این مایه‌ها که همگی با «و» شروع می‌شه و قراره جالب و بامزه باشه که نیست. 
از اون کتاب‌هاییه که باید توی کتابفروشی ورقش بزنی و بینی و بذاری سر جاش.