بریده‌های کتاب نیما حسینی

شفقی سرخ خاندمت میان ختمی و خون نیمی از تو در تابستان جاری‌ست.

از پدرم شنیدم که می‌گفت احمد بن خضرویهٔ بلخی بر بایزید وارد شد. بایزید او را گفت: «تا کی از این سیر و گشت؟» گفت آب چون در یک جای بماند عفونت گیرد. بایزید گفت: «دریا باش تا عفونت نگیری.» دفتر روشنایی/ بایزید بسطامی

این جهان کمدی مبتذلی بیش نیست. اما حالا که خبر نداریم ورای آن چه هست و آیا اصولاً چیزی هست، چرا خود را مافوق آن قرار دهیم؟

چون در پیشگاه حق تعالی ایستی خویشتن را چنان پندار که گبری در برابر او خواهد زنار خویش ببرد.

عُجب و نخوتی که سفیهان و نادانان ساخته‌اند تا مارا از اندیشهٔ نیل به سعادت از راه خطر کردن یا حتی خوشبختی از دست‌رفته بازجستن، بازدارند.

عشق بوتهٔ گلی است بیش‌از آن لطیف که چون لگدمالش کردند بار دیگر قد راست کند.

عمر می‌آید و در لحظه مقرر می‌رود و هیچ کاری با اجل نمیتوان کرد.

در این جهان، هر چه روی دهد، در نیمی از حالات، خلاف آن چیزی است که ظاهراً می‌بایست روی داده باشد.