بریده‌های کتاب Niki

زغال سنگ ناخالص‌تر از آن است که هر فشاری را هم که تحمل کند، بتواند به الماس تبدیل شود. آن‌طور که علم ثابت می‌کرد، اگر اولش زغال‌سنگ باشی، تا آخر زغال‌سنگ می‌مانی. شاید درس درستی که باید از زندگی می‌گرفتند همین بود.

برای میرآقا زندگی مثل سال بود نمی‌توانست فقط یک فصلش را دوست داشته باشد.

همانطور که می‌گویند کائنات بی‌نهایت است، کتابهای این دنیا هم همگی بی نهایت‌اند.

چشم تنها جای بدن است که شاید هنوز روحی در آن باقی باشد.

مشکل این است که فراگیر بودن فناوری و بازاریابی گسترده، توقعات خیلی‌ها را از خودشان به هم ریخته است. کثرت استثناها باعث می‌شود که مردم احساس بدتری درباره‌ی خودشان داشته باشند. باعث می‌شود احساس کنند که باید پررنگ‌تر، رادیکال‌تر و خودرای‌تر باشند تا دیده شوند یا حتی ارزشی داشته باشند.

رهایی از دغدغه یعنی با ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش های زندگی روبه‌رو شوید و باوجود این به کارتان ادامه دهید.

و باید دانست که گاه بی‌خبری، آنجا که ژرف‌ترین تدبیرها عقیم می‌ماند، به کارمان می‌آید و همین می‌باید به ما بیاموزد که خدایی هست که به مقاصد خام و ناتراشیده‌مان شکل می‌دهد.

اگر کسی را دیدید که تراکت پخش می‌کند، لطفی که می‌توانید در حقش بکنید این است که یکی از تراکت‌هایش را بگیرید، چون با تمام شدن آن ها مرخص می‌شود.

《اگر حواست جمع باشد، چه فقیر باشی و چه پولدار، می‌توانی یک جور زندگی کنی. فقیر هم که باشی، می‌توانی کتاب ها و افکار خودت را داشته باشی. فقط باید به خودت بگویی "من این‌جا یک مرد آزادم"...》 _با انگشت به پیشانی‌ اش زد _ 《... و دیگر مشکلی نخواهی داشت.》

خیالات وحشی‌ام از واقعیت پیشی گرفته بود.

شاید همه چنین احساسی درباره شهرشان داشته باشند که زادگاه آدم جایی است که نه می‌توان از آن گریخت و نه می‌توان به آنجا بازگشت. چون دیگر خانه تو آنجا نیست. نمی‌توان با آنجا به صلح رسید، نه با خیابان ها و نه با آجرهایش. اما با آدم‌هایش چرا. شاید آن‌وقت خودمان را به‌خاطر هرچه که فکر می‌کردیم خواهیم شد و نشدیم، ببخشیم‌.

تیر من در مورد تو به خطا رفت. می‌خواستم تو را خشن و بی‌رحم بار بیاورم، اما تو مهربان از کار درآمدی.

من اینجا به دنیا آمده ام، اما هیچ وقت به این موضوع عادت نکردم. من و هلسینگبوری هیچ‌گاه با هم به تفاهم نمی‌رسیم. شاید حس همه نسبت به زادگاهشان همین باشد. شهر ما هیچ‌وقت معذرت نمی‌خواهد، و هیچ‌گاه نمی‌پذیرد که بین ما مشکلی هست.

من دیگر نمی‌توانستم بدون گاری راه بروم و یا بایستم. اسب دیگر نمی‌توانست بدون گاری بایستد یا راه برود. من دیگر نمی‌توانستم... اسب... من... اسب...

《ناستنکا، آسمان را نگاه کنید. نگاه کنید! فردا هوا فوق العاده است. چه آسمان صافی! ببینید ماه چه روشن است! نگاه کنید آن ابر زرد را که دارد ماه را میپوشاند. نگاه کنید، نگاه کنید... نه، نپوشاند، از کنارش گذشت، تماشا کنید. تماشا کنید...》

به راستی این زندگی خیال و افسانه چه آسان و چه طبیعی آفریدنی است! مثل این است که این‌ها تمام به راستی اوهام نیست. آدم گاهی می‌خواهد باور داشته باشد که این‌ها تمام از برانگیختگی حواس نیست، یک جور سراب یا فریبِ خیال نیست، و به راستی واقعی است، حاضر است و وجود دارد.

نیروی تخیل نوبسیجش دوباره سربلند کرده و ناگهان باز او را به جهان جدیدی برده، که با دلفریبی افسون کننده در برابر او روشن می‌شود و منظره‌ی دل انگیزی پیش دیدگان خیالش می‌درخشاند. رویای تازه‌ای او را دوباره شیرین کام میسازد. یک خوراک دیگر از سمی شیرین و شهوانی. وای، او در این اقلیم واقعیات ما چه بجوید‌؟

باشندگان دَرَک نخست دوزخ، که دانته در مسیر سفر خویش می‌بیند، بی طرف ها یا حاشیه نشینان‌اند، یعنی آدم هایی که 《بی نام و ننگ》می‌زیسته‌اند-آنان که، به قول دانته:《هرگز زنده نبوده‌اند.》ایوان ایلیچ هم همین گونه زیسته بوده: بی نام و ننگ، همچون کسی که هرگز زنده نبوده.

و ناگهان به ذهنش رسید که 《شاید آنگونه که باید زندگی نکرده ام.》و پاسخ داد: 《اما در جایی که همه چیز را به درستی انجام می‌دادم چگونه چنین چیزی ممکن است؟》و این را، این یگانه گشاینده جملگی معماهای مرگ و زندگی را محال شمرد و بی‌درنگ از ذهنش بیرون راند.

مقصرترین عده ما آنهایی هستند که کتاب خوانده‌اند. در این کتاب‌ها افکاری گفته شده که با منافع طبقه حاکم ایران تباین دارد، در این کتاب‌ها از آزادی در مقابل استبداد صحبت شده، از آزادی فرد، از آزادی اجتماع بالاخره از آزادی طبقه‌ای در مقابل طبقه دیگر. به این جرم من باید ده سال در زندان بمانم و بلاخره هم بمیرم، باید زنم دربه‌در باشد، باید کسانم جرئت نکنند به دیدن من بیایند، باید مخالفین ما پولدار و متمول شوند و بچاپند و بعد روز مبادا فرار کنند.