بریده‌های کتاب Niki

آسمان تاریک و تاریک‌تر می‌شود سیاهی و کبودی در رقابتند اما ستاره‌ها هنوز برای تو می‌درخشند

لازم نیست زندگی رو درک کنی. فقط باید اون رو زندگی کنی.

جهان میل به آشوب و آنتروپی داشت. این از اصول اولیه ترمودینامیک بود. شاید حتی اصول اولیه وجود.

اگر برای ایجاد تغییر مهم در زندگی‌تان، انگیزه‌ی لازم را ندارید، کاری بکنید؛ هرکاری. بعد واکنش‌های حاصل از آن عمل را به عنوان راهی برای انگیزه دادن به خودتان به خدمت بگیرید.

زغال سنگ ناخالص‌تر از آن است که هر فشاری را هم که تحمل کند، بتواند به الماس تبدیل شود. آن‌طور که علم ثابت می‌کرد، اگر اولش زغال‌سنگ باشی، تا آخر زغال‌سنگ می‌مانی. شاید درس درستی که باید از زندگی می‌گرفتند همین بود.

برای میرآقا زندگی مثل سال بود نمی‌توانست فقط یک فصلش را دوست داشته باشد.

همانطور که می‌گویند کائنات بی‌نهایت است، کتابهای این دنیا هم همگی بی نهایت‌اند.

چشم تنها جای بدن است که شاید هنوز روحی در آن باقی باشد.

مشکل این است که فراگیر بودن فناوری و بازاریابی گسترده، توقعات خیلی‌ها را از خودشان به هم ریخته است. کثرت استثناها باعث می‌شود که مردم احساس بدتری درباره‌ی خودشان داشته باشند. باعث می‌شود احساس کنند که باید پررنگ‌تر، رادیکال‌تر و خودرای‌تر باشند تا دیده شوند یا حتی ارزشی داشته باشند.

رهایی از دغدغه یعنی با ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش های زندگی روبه‌رو شوید و باوجود این به کارتان ادامه دهید.

و باید دانست که گاه بی‌خبری، آنجا که ژرف‌ترین تدبیرها عقیم می‌ماند، به کارمان می‌آید و همین می‌باید به ما بیاموزد که خدایی هست که به مقاصد خام و ناتراشیده‌مان شکل می‌دهد.

اگر کسی را دیدید که تراکت پخش می‌کند، لطفی که می‌توانید در حقش بکنید این است که یکی از تراکت‌هایش را بگیرید، چون با تمام شدن آن ها مرخص می‌شود.

《اگر حواست جمع باشد، چه فقیر باشی و چه پولدار، می‌توانی یک جور زندگی کنی. فقیر هم که باشی، می‌توانی کتاب ها و افکار خودت را داشته باشی. فقط باید به خودت بگویی "من این‌جا یک مرد آزادم"...》 _با انگشت به پیشانی‌ اش زد _ 《... و دیگر مشکلی نخواهی داشت.》

خیالات وحشی‌ام از واقعیت پیشی گرفته بود.

شاید همه چنین احساسی درباره شهرشان داشته باشند که زادگاه آدم جایی است که نه می‌توان از آن گریخت و نه می‌توان به آنجا بازگشت. چون دیگر خانه تو آنجا نیست. نمی‌توان با آنجا به صلح رسید، نه با خیابان ها و نه با آجرهایش. اما با آدم‌هایش چرا. شاید آن‌وقت خودمان را به‌خاطر هرچه که فکر می‌کردیم خواهیم شد و نشدیم، ببخشیم‌.

تیر من در مورد تو به خطا رفت. می‌خواستم تو را خشن و بی‌رحم بار بیاورم، اما تو مهربان از کار درآمدی.

من اینجا به دنیا آمده ام، اما هیچ وقت به این موضوع عادت نکردم. من و هلسینگبوری هیچ‌گاه با هم به تفاهم نمی‌رسیم. شاید حس همه نسبت به زادگاهشان همین باشد. شهر ما هیچ‌وقت معذرت نمی‌خواهد، و هیچ‌گاه نمی‌پذیرد که بین ما مشکلی هست.

من دیگر نمی‌توانستم بدون گاری راه بروم و یا بایستم. اسب دیگر نمی‌توانست بدون گاری بایستد یا راه برود. من دیگر نمی‌توانستم... اسب... من... اسب...

《ناستنکا، آسمان را نگاه کنید. نگاه کنید! فردا هوا فوق العاده است. چه آسمان صافی! ببینید ماه چه روشن است! نگاه کنید آن ابر زرد را که دارد ماه را میپوشاند. نگاه کنید، نگاه کنید... نه، نپوشاند، از کنارش گذشت، تماشا کنید. تماشا کنید...》

به راستی این زندگی خیال و افسانه چه آسان و چه طبیعی آفریدنی است! مثل این است که این‌ها تمام به راستی اوهام نیست. آدم گاهی می‌خواهد باور داشته باشد که این‌ها تمام از برانگیختگی حواس نیست، یک جور سراب یا فریبِ خیال نیست، و به راستی واقعی است، حاضر است و وجود دارد.