بریده‌های کتاب الف. موسوی

تا خودِ مرز حرفِ آخرِ سوسو سوزاندم! مغزم آن را هزاربار تکرار کرد (( دلم می‌گوید دیگر برنمی‌گردی!)) راستی راستی اگر پایم را از مرز می‌گذاشتم بیرون، پشت گوشم را می‌دیدم خاک فلسطین را هم می‌توانستم ببینم!

بعد از یک ماهی که از این دوستی گذشت، من دیدم این آدم ارادتش به اهل بیت زیاد شده است. گفتم: " محمد! تو که این همه عشق اهل بیتِ رسول را داری، دیگه چرا لقمه را می‌پیچانی دور سرت؟ ". گفت:" حقیقت مدت‌هاست که این تصمیم را گرفته‌ام، اما رویم نمی‌شود که بگویم... " و آن روز محمد شد یک محبِ اهل بیت پیامبر.

سعی کرد با چشم‌های نیمه بازش به من لبخند بزند. لبم را گاز گرفتم. ماسک را جلوی بینی‌اش گذاشتم، رویش خم شدم و پیشانی‌اش را بوسیدم. دسته گل را دادم دستش و از ماشین پایین پریدم.

اسم امام حسین را که آوردم و به استنادفرهنگ لغات ژاپنی از حادثه کربلا این مختصر را گفتم، آقا بغض کرد و اشک توی چشمانش نشست. اگرچه فهم این موضوع که گریه بر حادثه‌ای که 1400سال از آن گذشته برایم گنگ و نامفهوم بود.