بریده‌های کتاب آقای گراهام

اما متوجه می شود درد تنها چیزی است که نفس کشیدن را برایش میسر میکند.جز اندوه چیز دیگری برایش باقی نمانده است.

«بعضی ها آدمای بدی میشن،چون کسی دوستشون نداره.»

اما اگه من یک چیز رو به خوبی نویسندگی از زندگی یاد گرفته باشم اینه که هیچ کس فقط قهرمان یا فقط خبیث نیست.هر دوتاش توی ما وجود داره.

شاید دیگر نتوانم بکشمش؛اما می توانم استخوان هایش را از قبر بیرون بکشم و آتش بزنم!

فقط ادای اسمم در دست هایش به قدری زیبا و دوست داشتنی بود که قلبم را سبک کرد

می گویم:«من ابر قهرمان نیستم» لقب مزخرفی ست.خیلی مغرورانه است و اصلا هم به من نمی آید.من آدمی نیستم که بخواهم لباس های تنگ و پلاستیکی بپوشم و این طرف و آن طرف جولان بدهم.با کارهایی که انجام می دهم هم کلید شهر ها و لقب های پر افتخار دریافت نمیکنم.فقط در تاریکی کارم را پیش میبرم و موجوداتی را می کشم که باید مرده باقی بمانند.

در چشم بر هم زدنی نیمی از زندگی ام رفت. نمی خواهم مرگم هم مثل زندگی ام باشد. نمی خواهم در همین ده متر جا که به دنیا آمدم بمیرم.

«اگه تو علت دردی،احتمالا نمیتونی درمون همون درد هم باشی»

به هر حال،همان طور که همیشه مادرم می گوید،تنها راهی که دو نفر می توانند یک راز را نگه دارند این است که یکی از آنها مرده باشد.