بریده‌های کتاب مبینا

نمی‌گویم دردم با قرص تسکین می‌یابد،اما انگار قرص‌ها گوشه‌های تیز و فرورونده‌ی زندگی‌ام را سمباده می‌کشند.

خوبی کردن انسان جماعت حتما تاوان دارد.حتی آن که چیزی ازت نخواهد،انگار موظف است حتما نصیحتت کند؛یک لیوان چایی که داد دستت،آرامشت را برهم می‌زند.بله خب،اگر من خطا نکنم مردم چطوری ثابت کنند در زندگی خودشان بی عیب و ایراد است؟

حتی خیلی زن‌هایی که بچه‌دار می‌شوند برای فراموش کردن دردشان است.اما وابستگی با پاره شدن بند ناف تمام نمی‌شود‌.تو می‌مانی و دردی که به دردهایت اضافه کرده‌ای

شاید مرگ هم نوشیدنی سنگینی است که کمک می‌کند شب کسالت آوری را،که همان زندگی‌مان باشد،از یاد ببریم

بخوانید،برقصید،چند رمان مطالعه کنید،بخورید،بنوشید، یکی دو شاهکار موسیقی گوش کنید... چه فرقی می‌کند؟ اگر قرن‌ها هم زنده باشید همین کارها دا خواهید کرد.پس مسئله فقط در کمیت است نه کیفیت

اما آیا ممکن است که کسی قابش را در بیاورد و به محبوبه‌اش ثابت کند که مالامال از عشق اوست؟ _برای محبوب گاهی اشاره‌ای هم کافی است و دیگر لازم نیست که عاشق زیاد قهرمان بازی در بیاورد

انسان هم ویرگولی است بین تولد و مرگ.

باورم نمی‌شد که چیزی به نام آمبولانس نجات خودکشی کنندگان هم وجود دارد. اما ایا آن‌ها برای نجات خودکشی کنندگان می‌ایند یا صرفت از سر کنجکاوی و سردرآوردن از تجربه‌های شکست خورده؟ آخر کدام آدمی حلقه طناب را دور گردنش می‌اندازد و بعد گوشی‌اش را در می‌آورد و به امدادگران زنگ می‌زند؟

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتیِ برداشتِ محصول است.

حماقت چشم‌شان را کور کرده.نمی‌توانند حقیقت را ببینند.

زری(( امروز به این نتیجه رسیدم که در زندگی و برای زندها باید شجاع بود... بگذارید به جبران این نادانی،در مرگ شجاعها خوب گریه کنیم)) . . . فتوحی گفت:((این طور ثابت می‌کنیم که هنوز نمرده‌ایم و قدر خونی را که ریخته شده،می‌دانیم

دنیا مثل تاریکی است که ما را با چشمهای بسته وارد کرده‌اند.یک نفر از ما،ممکن است چشمش باز باشد. ممکن است یک عده بخواهند با کوشش چشمهای خود را باز کنند و یا ممکن است بخت کسی بخواند و یک نوری از یک روزن ناگهان بتابد و آن آدم یک آن بتواند ببیند و بفهمد.

کاش دنیا دست زنها بود ،زنها که زاییده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند.قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را.مردها چون هیچ وقت عملا خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زنها بود،جنگ کجا بود؟

اگر آدم گناه کرد و موفق شد،آن گناه به عقیده خودش و دیگران گناه نیست ولی اگر موفق نشد،آن وقت گناه گناه است و باید جبرانش کرد

اما ما غیر از آرزوهای بزرگ تقصیری نداشتیم.

آدمیزاد چیست؟یک امید کوچک، یک واقعه خوش چه زود می‌توانو از نو دست و دلش را به زندگی بخواند؟اما وقتی همه اش تو دهنی و نومیدی است،آدم احساس می‌کند که مثل تفاله شده،لاشه‌ای، مرداری است که در لجن افتاده

آدم با کسی در زندگیهای قبلی دمخور بوده، بعد از او جدا شده.ه ی به این ونیا می‌آید تا او را پیدا کند.فراق می‌کشد و انتظار می‌کشد،وقتی پیدایش کردو شناختش مگر می‌تواند ولش کند؟

آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتر از زندگی روزمره بکند.باید بتواند چیزی را تغییر بدهد.حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می‌ورزم

خوب که فکرش را می‌کنم می‌بینم همه ما در تمام عمرمان بچه‌هایی هستیم که به اسباب بازیهایمان دل خوش کرده‌ایم و وای به روزی که دلخوشیهایمان را از ما می‌گیرند،یا نمی‌گذارند به دلخوشیهایمان برسیم. بچه‌هایمان ،مادهایمان،فلسفه‌هایمان.... مذهبمان....

زری (( امیدوارم موفق بشوید آن طیاره پر اسباب بازی را بسازید.)) مک ماهون آهی کشید و گفت:(( کی طیاره‌ای خواهد ساخت که برای مردهای غمگین تسلا بریزد...))