بریده‌های کتاب مهرناز بهروش مهرناز بهروش 1404/3/4 چگونه زمان را متوقف کنیم مت هیگ 3.7 13 صفحۀ 1 1 3 مهرناز بهروش 1404/2/23 سرگذشت تنهایی ؛ تاریخچه یک احساس فی باوند آلبرتی 3.2 5 صفحۀ 15 0 4 مهرناز بهروش 1404/2/15 آرمانشهر واقع بین‌ها و راه رسیدن به آن روتخر برخمان 3.9 5 صفحۀ 57 1 8 مهرناز بهروش 1404/2/7 آرمانشهر واقع بین‌ها و راه رسیدن به آن روتخر برخمان 3.9 5 صفحۀ 23 4 3 مهرناز بهروش 1404/2/5 آرمانشهر واقع بین‌ها و راه رسیدن به آن روتخر برخمان 3.9 5 صفحۀ 20 0 8 مهرناز بهروش 1404/1/31 انسان در جستجوی معنا ویکتور امیل فرانکل 3.9 131 صفحۀ 123 0 4 مهرناز بهروش 1404/1/23 پاسخ منفی است فردریک بکمن 4.0 15 صفحۀ 1 1 17 مهرناز بهروش 1404/1/15 نیمه شب رایلی سیجر 5.0 1 صفحۀ 21 0 8 مهرناز بهروش 1404/1/9 زن گمشده ماری کوبیکا 3.4 3 صفحۀ 150 1 7 مهرناز بهروش 1404/1/3 سفر شفابخش آلن دوباتن 0.0 صفحۀ 15 اکثر ما وقتی حال روحی‌مان خوب نیست، از دهانمان کف بیرون نمی‌آید یا اصرار نمی کنیم ناپلئون هستیم. درباره‌ی حمله‌ی فضایی‌ها سخن‌سرایی نمی‌کنیم یا اعلام نمی کنیم کنترل فضا و زمان را در دست گرفته‌ایم. رنج کشیدنمان بی‌سروصداتر، درونی‌تر، پنهانی‌تر و نزدیک‌تر به هنجارهای اجتماعی خواهد بود؛ بی‌صدا روی بالشمان گریه می‌کنیم یا ناخن‌هایمان را در کف دستمان فرو می‌کنیم. دیگران شاید تا مدت‌ها، شاید هم هیچوقت، متوجه نشوند مشکلاتی داریم. خودمان هم ممکن است جدی‌بودن بیماری‌مان را نپذیریم. 1 12
بریده‌های کتاب مهرناز بهروش مهرناز بهروش 1404/3/4 چگونه زمان را متوقف کنیم مت هیگ 3.7 13 صفحۀ 1 1 3 مهرناز بهروش 1404/2/23 سرگذشت تنهایی ؛ تاریخچه یک احساس فی باوند آلبرتی 3.2 5 صفحۀ 15 0 4 مهرناز بهروش 1404/2/15 آرمانشهر واقع بین‌ها و راه رسیدن به آن روتخر برخمان 3.9 5 صفحۀ 57 1 8 مهرناز بهروش 1404/2/7 آرمانشهر واقع بین‌ها و راه رسیدن به آن روتخر برخمان 3.9 5 صفحۀ 23 4 3 مهرناز بهروش 1404/2/5 آرمانشهر واقع بین‌ها و راه رسیدن به آن روتخر برخمان 3.9 5 صفحۀ 20 0 8 مهرناز بهروش 1404/1/31 انسان در جستجوی معنا ویکتور امیل فرانکل 3.9 131 صفحۀ 123 0 4 مهرناز بهروش 1404/1/23 پاسخ منفی است فردریک بکمن 4.0 15 صفحۀ 1 1 17 مهرناز بهروش 1404/1/15 نیمه شب رایلی سیجر 5.0 1 صفحۀ 21 0 8 مهرناز بهروش 1404/1/9 زن گمشده ماری کوبیکا 3.4 3 صفحۀ 150 1 7 مهرناز بهروش 1404/1/3 سفر شفابخش آلن دوباتن 0.0 صفحۀ 15 اکثر ما وقتی حال روحی‌مان خوب نیست، از دهانمان کف بیرون نمی‌آید یا اصرار نمی کنیم ناپلئون هستیم. درباره‌ی حمله‌ی فضایی‌ها سخن‌سرایی نمی‌کنیم یا اعلام نمی کنیم کنترل فضا و زمان را در دست گرفته‌ایم. رنج کشیدنمان بی‌سروصداتر، درونی‌تر، پنهانی‌تر و نزدیک‌تر به هنجارهای اجتماعی خواهد بود؛ بی‌صدا روی بالشمان گریه می‌کنیم یا ناخن‌هایمان را در کف دستمان فرو می‌کنیم. دیگران شاید تا مدت‌ها، شاید هم هیچوقت، متوجه نشوند مشکلاتی داریم. خودمان هم ممکن است جدی‌بودن بیماری‌مان را نپذیریم. 1 12
