بریده‌های کتاب مریم محسنی‌زاده

در همان لحظه انگار پردهٔ خیمه را می‌انداختند و من این طرف می‌ماندم در بیابان طف و تو با آن هفتاد و دو نفر آن طرف. حس می‌کردم دستم دارد از دستت درمی‌آید و آتش می‌گرفتم از سرمای تنهایی. انگار داشت تمام می‌شد و کاری از دستم برنمی‌آمد. تمام نشد. وقتی برای اولین‌بار صورتش را دیدم، وسط شعفِ خالص بعد از آن اندوه عمیق که هيچ‌وقت در زندگی این‌جور مرا در خود غرق نکرده بود و بعد از آن هم هیچ‌وقت آن‌جور تجربه‌اش نکردم حس کردم اباعبدالله یعنی چه.

امام خمینی: "راه قدس از کربلا می‌گذرد."

اگر آدمی در سنگرهای اسلام قرار بگیرد، خداوند هم او را یاری می‌کند و به او جسارت، شجاعت و تهور می‌دهد. حالتی می‌دهد که احساس می‌کند همه چیز روبه‌راه است. این از شدت توکل به خداست که به عنوان یک نعمت نازل می‌شود.

باورم نمی‌شد که در جمهوری اسلامی، وقتی یک‌عده دارند مخلصانه و بی‌ریا می‌جنگند و هیچ توقعی از کسی ندارند، با دست خالی هم می‌جنگند و کارها را به لطف خدا پیش می‌‌برند، آن‌قدر موردعنایت نباشند که حداقل بتوانند خدمت‌شان را ادامه بدهند!

نیرویی که نیم‌ساعت پیش در زیر آتش دشمن بوده و هیچ امیدی به نجاتش نمی‌رفت و هنوز هم خطر تهدیدش می‌کند،‌ چنان روحیه‌ای دارد که همه چیز را فراموش می‌کند و مرگ را به هیچ می‌انگارد! پس این سرمایه را باید پاس می‌داشت.

من در بازنگری حادثهٔ کمین‌زراب، هم آن‌موقع و هم بعد از آن، آنجا را به‌عنوان رشتهٔ ظاهر شدن امدادهای الهی می‌دانم چون ارتباط مستقیم با شب قبلش داشت؛ آن حالت عبادی که در تعدادی دیدم و من را هم برانگیخته بود. اثراتش را همانجا دیدم.

دعای فرج را خواندم. این اولین‌بار بود که در خط جنگی دعای مقدس آقا امام زمان (عج) را می‌خواندم. همین‌که دعا را خواندم، بلافاصله طرح عملیات به ذهنم خطور کرد و تمام تاکتیک‌هایی را که به صورت تئوری و عملی خوانده بودم و هیچ‌وقت استفاده نکرده بودم، به ذهنم رسید.

روزی یک صفحه قرآن، عربی، ترجمه می‌خواندم. مثل این بود که قرآن دارد با ما حرف می‌زند و لحظه‌به‌لحظه اسلام بیشتر برایم‌ معنی پیدا می‌کرد و خودم را شارژ می‌کردم.

حالا این عزت‌ها از کجا بود؟ از آن نماز بود.

نام این آدم را به خاطر بسپارید. من در ناصیهٔ این جوان آن‌قدر لیاقت می‌بینم که اگر بخت یارش باشد و از شر حاسدان در امان بماند، روزی فرمانده نیروی زمینی ارتش ایران شود!

خدا می‌داند که من جاهایی شده که با یک‌ جرقه ایمانم چندبرابر شده است... یک آمادگی برای دفاع از عقیده و ایمانم؛ و آماده شدم برای اینکه هرچه می‌خواهد بشود، بشود. در چنین حالتی، هیچ برایم مهم نبود که بعد از سه سال زحمت کشیدن من را بیرون کنند.

مکزیک کشور جمع‌های دوستانه است. کشور آدم‌هایی که نمی‌توانند تنها سر کنند و تمام روز نیاز دارند در جمع دوستان باشند، آن هم با در نظرگرفتن عادت زشت خراب شدن ناگهانی روی سر دوستان در هر ساعت ممکن در خانه‌شان بدون خبر قبلی.

آرمان اگر خاکی بود، انسان را در خاک نگه می‌دارد؛ اما اگر آرزو متعالی بود، انسان را به اوج می‌برد و این خیلی در بُعد تربیتی مهم است. حاج قاسم سلیمانی

برای رویارویی یا دشمن، نیازی به علم غیب نیست؛ کافیست تا به نقاط ضعف او و نقاط قدرت خود بیندیشیم. عماد مغنیه

معتقد بود پیروزی همواره از آنِ حق است و مردان نبرد میدان حق و باطل نباید به پیروزی و شکست بیندیشند که در هر حالی ماجور و پیروزند.

هیچ‌وقت نگید کاری غیرممکنه؛ در نهایت بگید تلاشم رو کردم، ولی موفق نشدم. عماد مغنیه

به شدت اهل توسل بود و وقتی تمام توان خود را به کار می‌گرفت و نتیجه را به خدا واگذار می‌کرد، دیگر پیروزی و یا شکست در نظرش اهمیتی نداشت. شعارش این بود که:«ما وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم و باقی امور دست خداست.» همین توکل به او قدرت می‌داد تا در هیچ موقعیتی خود را نبازد و در لحظه بهترین تصمیمات را بگیرد.

مهم‌ترین محور تمام معادلات جهان انسان است. همهٔ ما باید به این انسان بپردازیم تا بتوانیم انسانیت را در زمین تحقق ببخشیم.

نام من بی‌هیچ قیدی فلســــــــطین است و تنها در قیدوبند ثبت‌وضبط‌ها مغنیه نام دارم عماد مغنیه

در شهریور ۱۳۲۰ وقتی‌که وی (رضاخان) موردغضب واقع شد، این ارتش نتوانست درمقابل متفقین کوچک‌ترین مقاومتی کند و به‌زودی تمام شهرهای کشور ازجمله تهران به اشغال متفقین درآمد.