بریده‌های کتاب Mahya azs

اول و آخرش فرق نمی‌کند در سی‌سالگی بمیرم یا هفتادسالگی چون مسلماً، در هر دو حالت،همواره مردان و زنانی دیگر به زندگی ادامه می‌دهند ...

در همین تنهایی است که من شروع می‌کنم به دیدن، دیدن چیزهایی که آدم‌های معمولی به چشم‌شان نمی‌آید. آن‌ها به قدری به دیدن چیزها با دو چشم عادت کرده‌اند که توانایی حقیقی دیدن را از دست داده‌اند.

مـن بـا خـودم فکـر کـردم: «اگـر راسـت اسـت کـه هرکـسی یک ستاره روی آسمان دارد، ستارۀ من باید دور، تاریـک و بـی‌معنـی باشـد! شاید اصلا من ستاره نداشته‌ام!».

حیوانات از خوک به آدم نگاه می‌کردند و از آدم به خوک و دوباره از خوک به آدم؛ اما دیگر نمی‌شد تشخیص داد کدام‌ها آدم‌اند و کدام‌ها خوک.

تنها احساسی که در دل دیگران بیدار می‌کند این است که رفتنی است و عاقبت کی می‌خواهد جا را خالی کند و زندگانی را از زحمت وجود خود آسوده سازد و به عذاب خود پایان دهد.

رنج وقتی معنی رنج ندارد که معنایی مثل فداکاری پیدا کند.

و اگر که ما ذخیره و اندوخته‌ای از خاطرات خویش نیستیم، پس چه هستیم؟

حالا یادم می‌ماند که هیچ‌کدام از ما نمی‌تواند بدون وجود احتمال فقدان، عشق بورزد یا به او عشق ورزیده شود...