بریده‌های کتاب محمدماهان بوذری

اگر او گیتی را آفریده است، پس مشیتش زاید است. اگر او والاترین شکل مشیت است، پس آفرینش نقصان دارد.

… شاهنامه در جهان ادب فارسی به کوهی عظیم می‌ماند که سرش در آسمان ناپدید است. و درست همین عظمت است که در کشوری که نقد ادبی از سطح انشاهای ادبی فراتر نرفته، برای شاهنامه شهرتی ناشناس ایجاد کرده است. به سخن دیگر، شاهنامه مشهورترین اثر ادبی فارسی و در عین حال ناشناخته‌ترین آن‌هاست.

بله، آتنِ قرن پنجم پ‌م به‌واقع یک المپ زمینی بود که در آن، ایزدانِ انسانی کنار هم نشسته بودند و داشتند طرح تمام تاریخ آینده را می‌ریختند.

خیال نکنید که دنیای سیاست خیلی زیباتر از این دنیای ادبیات است: در این دو دنیا همه‌چیز در تباهی است، هر انسانی در آنجا یا تباه‌کننده است یا تباه‌شده.

-خرمیلوس: بگو ببینم، چرا همه‌ی انسان‌ها از تو فرار می‌کنند؟ / -فقر: چون فقر، آن‌ها را اصلاح می‌کند. درست مثل بچه‌هایی که از تدابیرِ خردمندانه‌ی پدرشان فرار می‌کنند!

آدمی در هیچ‌یک از مراحل عمر خود، به قدر دوران کودکی و بی‌خبری خوشبخت نیست زیرا هنوز طعم ثمرهٔ شادی یا اندوه را نچشیده است.

من گمان می‌بردم که پایان رنج‌ها آغاز راحتی‌ها خواهد بود، لیکن اکنون دانستم که معنیِ آن… مرگ است! یعنی مردگان از رنج و تعب خود می‌رهند و در آن دنیا روی آسایش و راحت می‌بینند.