بریده‌های کتاب مائده ذوقی

«دوستانی چون شهید علی صالحی و رحمت علی پور و قادر زاده و باکری، به لحاظ عقیدتی روحیه مبارزه و شهادت طلبی را در وجودم کاشته بودند. دوست دارم همراه انقلاب اسلامی، شر مزدوران را از سر مردم کردستان کم کنم»

می‌گویم کی قراره اعدام بشه؟ میگه: عصر معلوم میشه. «عصر کریسکان» خون‌آلوده...

«میفهمم جنگیدن در جنوب سخت تر از کردستان است. در جنوب خودت سنگر خودت هستی و باید پشت سر همرزمت پناه بگیری. نه درختی هست و نه سایه ای»...

اوایل انقلاب، ساده بودن زندگی در رفتار و کلام امام و فلسفه فکری ایشان، وجود تشنه و در جست‌وجوی معنای مرا سیراب می‌کرد و اشتیاقم را برای زندگی کردن با این سبک و سیاق بالا می‌برد، تا جایی که حتی غذایی که می‌خوردم فقط به نیت سیر شدن و بالا بردن توان جسمی‌ام نبود، بلکه فکر می‌کردم غذا خوردن باید به من نیرو بدهد برای رشد تفکر و اعتقاداتم و انسان بهتر بودن...

می گفت که دیر است، دیر. همیشه دیرش شده بود و زود می‌خواست برود؛ همیشه، به همان اندازه که دقت توی کارش داشت، شتاب هم داشت... نمی‌دانم چرا گریه ام بند نمی‌آید؟! باورم نمی‌شود که حسین رفته باشد.

تهاجم عراق به ایران تهاجم به یک «انقلاب» بود. به عبارت دیگر ایران بهای انقلاب خود را پرداخت...🇮🇷

گفت روی سنگ قبر محمد بنویسید: «نام مادر: کونیکو یامامورا». تا آن زمان هیچ گاه من را با نام ژاپنی ام صدا نکرده بود. حتم داشتم که می‌خواهد بگوید تو تنها زن ژاپنی در ایران هستی که مادر شهید شدی و این همان جملهٔ آخر محمد در دیدار آخر بود...🍃

هویزه از آن جهت مظلوم پرونده جنگ است که پیام شهدا آن‌طور که باید، به اهلش منتقل نشد و هنوز ناگفته‌هایش بیش از حد تصور است...🥀

کم مانده بود پیامبر به بلال بگوید:« بر بالای مأذنه که رفتی بعد از هر اذان به صدای بلند اعلام کن که محمد (ص) فاطمه را دوست دارد، دوست داشتنی الهی و تکوینی، دوست داشتنی سنتی و تشریعی .» این چنین بود عشق مشهور پیامبر به تو و عشق تو به پیامبر شهره‌تر آنچنان که لقب ام ابیها گرفتی...🍃

تو اصلا برای خودت نبودی ، ایثار محض بودی و زیباترین سرمشق بخشش...

فضه کاسه سفالین آب را به دست زینب داد. با شنیدن این اخبار از خود بیخود شد؛ طاقت دیدن اشک‌های بانویش فاطمه را نداشت. به اتاقش پناه برد. نمی‌توانست باور کند مردمانی حسن و حسین عزیزش رو به شهادت می‌رسانند...🥀

حسین پرسید:« یا رسول خدا با این وصف که قبرهای ما از هم جداست پس چه کسی به زیارت قبور ما می‌آید؟» پیامبر فرمود:« گروهی از امتم که یاری من را می‌خواهند. در قیامت به زیارت این دسته خواهم رفت و بازوانشان را می‌گیرم و آنها را از گرفتاری‌های روز قیامت نجات خواهم داد»...

تا دنیا دنیاست و من بر این باورم، تا بعد از آن هم باز تو خواهی ماند و شعرت خواهد ماند، و سخنت خواهد ماند که تو دیگر از مرز جاودانگی گذشتی...🍃