بریده‌ای از کتاب عباس دست طلا؛ داستانی از زندگی حاج عباسعلی باقری اثر محبوبه معراجی پور

می گفت که دیر است، دیر. همیشه دیرش شده بود و زود می‌خواست برود؛ همیشه، به همان اندازه که دقت توی کارش داشت، شتاب هم داشت... نمی‌دانم چرا گریه ام بند نمی‌آید؟! باورم نمی‌شود که حسین رفته باشد.