بریده‌های کتاب شادی حسینی

کجایی که ببینی تنها شده ام ‌، و هر شب دنیا یخ می زند ‌. انگار همه ی آدم های دنیا مرده اند، و من تقاص هراس همه ی آدم ها را یکجا پس می دهم.

این ، گذر زمانه که مشخص می‌کنه چیزی ارزشه یا فضاحت ؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوعه ،حتی الآن!

ادبیات و هنر هر ملت ، آیینه ی فرهنگ ، فکر و زندگانی اون ملته . هر قدر که آثار هنری ملتی بزرگ تر ، عمیق تر و شگفت تر باشه ، یعنی مردمش بزرگ ، عمیق و شگفت انگیزند . و همه این ها در گرو عقیده ی مردمه.

گاهی وقتا آدم هایی حماقت رو ضمانت زندگی شون فرض میکنن . اون وقت ، چه خون هایی که ضامن عقیده ها خواهد شد!

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره.اگر چه اون عنصر، ارتش و صلاح ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون،استواری اون ملت بر عقیده شه .

مثل کبریت کشیدن در باد زندگی دشوار است... من خلاف جهت آب شنا کردن را مثل یک معجزه باور دارم؛ آخرین دانه‌ی کبریتم را می‌کشم در این باد هرچه بادا باد. ‌

+ ولی اونکه همیشه دلش میخواست بمیره - گاهی آرزوی مرگ عیناً به معنی آرزوی بهبودی کامله

بزرگترین آرزوی من برای انسان ها،آرامش یا آسایش و خوشی نیست . بلکه این است که هر بار شاهد مرگ دیگری هستیم . کمی از درون احساس مرگ کنیم . چون تنها احساس همدلی و همدردی است که ما را انسان نگه می دارد. اگر همدلی و همدردی ما از بین برود ، هیچ خدایی قادر به کمک به ما نیست

به نظر می رسید ترکیبی از بسیاری از احساسات را تجربه می کرد ، اما همه آنها را مانند لباس هایی که دیگر مناسب نیست تا کرد و داخل کشو گذاشت و کشو را بست..

تو مرا آزردی.. که خودم کوچ کنم از شهرت، تو خیالت راحت میروم از قلبت؛ میشوم دور ترین خاطره در شب هایت تو به من میخندی و به خود میگویی باز می‌آید و می‌سوزد از این عشق ولی بر نمیگردم، نه میروم آنجایی که دلی بهر دلی تب دارد عشق زیباست و حرمت دارد.. 🌿🍂

در دنیا هستند کسانی که خیال می کنند از بقیه بهترند یا لیاقتشان بیشتر است ؛کسانی که حتی تا آخرین سکه مادربزرگشان را هم می‌دزدند و به کارشان هم افتخار می کنند . من کاری به این جور آدم ها ندارم .. توانایی حرکت بی سر و صدا و داشتن نگاه و دست تیز و فرز، موهبت است ، ولی اگر از اینها به ضرر دیگران استفاده کنی ، فقط به خودت و همه اطرافیانت خیانت کرده ای . ولی چیزهایی هم هست که ناچار فقط باید آنها را بدزدی . یعنی اگر به قدر کافی شجاعت و عشق در وجودت باشد ، چاره ای جز دزدیدنشان نداری . مثلاً آزادی را باید از چنگ ستمگر بیرون کشید و دزدید . باید آدم های بیگناه را پیش از آنکه نابود شوند ، نجات داد و دزدید

باید امشب بروم باید امشب چمدانی را که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد ، بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست ، رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند. یک نفر باز صدا زد: سهراب! کفش هایم کو ؟

در دل من چیزی ست ، مثل یک بیشه ی نور ، مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی ست که مرا میخواند.»

در هر ثانیه از عمر ، با تصمیماتی که میگیریم ، وارد جهان تازه ای میشویم . مدام فکر میکنیم کاش زندگی مون متفاوت بود ؛ خودمون رو با دیگران مقایسه می‌کنیم و آرزو میکنیم کاش آدم دیگه ای بودیم ؛ در حالی که همه زندگی ها روز های خوب و بد دارن .

شاید در مورد آنچه واقعا بدان علاقه مندم ، مطمئن نباشم ؛اما درباره چیزی که بدان علاقه ندارم ، کاملا مطمئنم .