بریده‌ کتاب‌های شادی حسینی

بزرگترین آرزوی من برای انسان ها،آرامش یا آسایش و خوشی نیست . بلکه این است که هر بار شاهد مرگ دیگری هستیم . کمی از درون احساس مرگ کنیم . چون تنها احساس همدلی و همدردی است که ما را انسان نگه می دارد. اگر همدلی و همدردی ما از بین برود ، هیچ خدایی قادر به کمک به نیست

به نظر می رسید ترکیبی از بسیاری از احساسات را تجربه می کرد ، اما همه آنها را مانند لباس هایی که دیگر مناسب نیست تا کرد و داخل کشو گذاشت و کشو را بست..

تو مرا آزردی.. که خودم کوچ کنم از شهرت، تو خیالت راحت میروم از قلبت؛ میشوم دور ترین خاطره در شب هایت تو به من میخندی و به خود میگویی باز می‌آید و می‌سوزد از این عشق ولی بر نمیگردم، نه میروم آنجایی که دلی بهر دلی تب دارد عشق زیباست و حرمت دارد.. 🌿🍂

در دنیا هستند کسانی که خیال می کنند از بقیه بهترند یا لیاقتشان بیشتر است ؛کسانی که حتی تا آخرین سکه مادربزرگشان را هم می‌دزدند و به کارشان هم افتخار می کنند . من کاری به این جور آدم ها ندارم .. توانایی حرکت بی سر و صدا و داشتن نگاه و دست تیز و فرز، موهبت است ، ولی اگر از اینها به ضرر دیگران استفاده کنی ، فقط به خودت و همه اطرافیانت خیانت کرده ای . ولی چیزهایی هم هست که ناچار فقط باید آنها را بدزدی . یعنی اگر به قدر کافی شجاعت و عشق در وجودت باشد ، چاره ای جز دزدیدنشان نداری . مثلاً آزادی را باید از چنگ ستمگر بیرون کشید و دزدید . باید آدم های بیگناه را پیش از آنکه نابود شوند ، نجات داد و دزدید

باید امشب بروم باید امشب چمدانی را که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد ، بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست ، رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند. یک نفر باز صدا زد: سهراب! کفش هایم کو ؟

در دل من چیزی ست ، مثل یک بیشه ی نور ، مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی ست که مرا میخواند.»

در هر ثانیه از عمر ، با تصمیماتی که میگیریم ، وارد جهان تازه ای میشویم . مدام فکر میکنیم کاش زندگی مون متفاوت بود ؛ خودمون رو با دیگران مقایسه می‌کنیم و آرزو میکنیم کاش آدم دیگه ای بودیم ؛ در حالی که همه زندگی ها روز های خوب و بد دارن .

شاید در مورد آنچه واقعا بدان علاقه مندم ، مطمئن نباشم ؛اما درباره چیزی که بدان علاقه ندارم ، کاملا مطمئنم .

اگر مدام دنبال معنای زندگی باشی هرگز نمیتونی زندگی کنی ! (آلبر کامو)

درک وسعت جهان برای هیچ انسانی مقدور نیست؛ اما وقتی انسان به وسعت جهان پی می برد ، وقتی اتفاقی باعث میشود پرده ها کنار بروند و عظمت هستی را به انسان نشان دهند، خواهی نخواهی ، امید ظاهر میشود و درست مانند گل سنگی که به سخره ها می چسبد ، با سر سختی در وجود انسان ریشه می دواند .

یکی از چیز هایی که هرگز نمی توان فهمید این است که انسان ها زیر فشار و تحت تأثیر نوع جهان بینی شان، چه واکنشی نشان خواهند داد.

هیچ کس در این دنیا نمی تواند حس درستی از بدی و خوبی در مواجهه با مسئله ای داشته باشد.

من فکر میکنم بر خلاف عقاید پروتستانی ها و کاتولیک ها ، خیلی از انسان های زنده در واقع مرده اند و آنها که جان باخته اند ، زنده هستند.

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتی برداشت محصول است

تمام چیز های ترسناک همیشه بد نبودند

شعر مثل آواز بدون آهنگه .آواز بدون آهنگ هم مثل جسم بدون روحه .

ولی کلیشه ها خالی از حقیقت نیستن . حقیقت بذریه که ازش جوونه زدن

من که از باز ترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم حرفی از جنس زمان نشنیدم . هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود . کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد . هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت ...