بریده‌ کتاب‌های 𝚉𝚊𝚑𝚛𝚊.𝙷

هر مسیری که در زندگی طی کنی، در نهایت تو را به همان جایی می‌رساند که " برایت در نظر گرفته شده ".

وقتی کسی را از دست می‌دهی، دلت برای عجیب ترین عادت هایش تنگ می‌شود، برای کوچک ترین ویژگی هایش، برای لبخندش، برای غلت زدنش توی خواب، حتی برای رنگ زدن دیوار های خانه به خاطر او‌.

مردم می‌گفتند اوِه زندگی را سیاه و سفید می‌بیند. اما زنش رنگی بود. تنها رنگِ زندگی اوِه.

گریستن در خلوت این است آنچه که تو را از پَر هم سبک تر می‌کند. گریه، حجامتِ روح است.

دیگر نمی‌گویم که " ما، تا زنده‌ایم خسته نخواهیم شد"، بَل می‌گویم: ما هرگز خسته نخواهیم ماند. انسان، در این راهِ دراز، با این کوله بار سنگین، حق است که گهگاه، در اعصاب و عضلاتِ خود، احساس کوفتگی کند. عیبی نیست.

عاشق "شدن" مسئله‌ای نیست؛ عاشق "ماندن" مسئله‌ی ماست: بقای عشق، نه بروزِ عشق. عشق به اعتبارِ مقدارِ دوامش عشق است نه شدت ظهورش...

هرگز انتظار ندارم مرا همان قدر دوست داشته باشی که دوستت دارم. این توقعی‌ست غیر منصفانه. من باید عاشقِ تو باشم؛ در حدِ ممکنِ عشق. و آرزومندِ آن باشم که مرا بخواهی؛ هر قدر که می‌خواهی.

در روزگارِ ما، کسانی را می‌بینی مغموم، پریشان، زلف آشفته، خوی کرده، بیکاره، سردرگریبان، با چشمان خمار، عینِ عینِ عاشقانِ قدیمی قصه ها؛ بی آنکه عطرِ عشق را، یک بار از دور هم استشمام کرده باشند.

عاشق، کم است. سخن عاشقانه، فراوان.

من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه‌ای از این سفرِ دشوار، گرفتار ناامیدی نباید شد. من می‌گویم: به امید بازگردیم؛ قبل از آنکه ناامیدی، نابودمان کند.

عشق، مطلقا چیزی اشرافی نیست تا بتوانی آن را به دلیل آنکه از رفاه برمی‌آید، محکوم کنی. عشق، فقط رشدِ روح می‌خواهد.

عشق، دل مضطرب نمی‌خواهد. قرار و آرام بگیر، محبوبِ خوبِ آذریِ من! آرام بگیر!

آقا! بیچاره نیست کسی که تو چاره‌اش باشی.

بیچاره کیست؟ بیچاره منم که در دریای طوفان زده‌ی این دنیا کشتیِ نجات داشتم اما به دنبال تخته پاره می‌گشتم. هر موجی که روی سرم آوار می‌شد احساس می‌کردم تازیانه‌ی مرگ است که بر گُرده‌ام فرود می‌آید و وقتی تو از عرشه‌ی کشتی، ریسمانِ نجات را پایین می‌انداختی می‌دیدم و انگار نمی‌دیدم زیرا همچنان به دنبال تکه چوبِ خیالی بودم.

آدم ناامید، از زندگی چیزی نمی‌فهمد. آدمی که امید ندارد، جان ندارد و مگر می‌شود جان نداشت و زندگی کرد؟!

اگه کسی گفت من از روزگار خسته و فراری‌ام، ازش بپرس: به کدوم سمت داری فرار می‌کنی؟ اگه نمی‌دونست یا جهتی که نشون می‌داد، سمت خدا نبود، بدون که این آدم، هنوز فراری نشده. آدمی که از همه خسته و فراریه، فقط به سمت خدا فرار می‌کنه.