بریده‌ای از کتاب حماسه حسینی اثر مرتضی مطهری

یک وقت امام حسین را به صورت یک شخص محدود در نظر می‌گیریم که مثل دیگران باید خوب بخورد، مثل آنها خوب بپوشد، بهتر آقایی کند، راحت و با آسایش باشد، لوازم عیش و خوشی برایش فراهم باشد؛ و آن وقت می‌گوییم برای این فرد و مصلحت این فرد (در مقابل فرد دیگری مثل ابن زیاد) چنین و چنان بود؛ و یک وقت امام حسین را دارای شخصیتی وسیع تر و عظیم تر می‌بینیم که سایر افراد غیر خودش و سایر زمان های غیر زمان خودش را هم شامل می‌شود. وجودش وجود یک سلسله اصول است. یعنی او شده عدل، شده حق، شده توحید، شده راستی و صراحت، شده نماز و بندگی.