بریده‌های کتاب kan@shi

«کاش می‌شد قبل از اینکه بمیرم، یک تپه ی خاک داشته باشم!»

حالا تنها دلخوشی‌اش در دنیا این بود که به خاندانش بخندد، همان طور که امروز خندیده بود. فکر کرد این موضوع مایهٔ دلسوزی است. (حالا که کسی را نداشت)، بهتر نبود (خودش) کمی (دلش) برای (خودش) بسوزد؟(🖤)

به طرزی رقت انگیز احساس (تنهایی) می‌کرد.(🖤) وقتی توانست افکارش را نظم ببخشد، فکر کرد چه حسی دارد آدم یک نفر را کنارش داشته باشد که با او (همدلی) کند، کسی که واقعاً به او اهمیت دهد - فقط دستش را محکم بگیرد، همین - کسی که بگوید "می‌دانم وحشتناک است. شجاع باش. حالت به زودی بهتر می‌شود." نه کسی که فقط داد و بیداد کند و هشدار بدهد.

(والنسی) گفت: می‌دانید همهٔ ما مُرده‌ایم، تمام خاندان (استرلینگ). فقط بعضی‌هایمان دفن شده اند و بعضی هنوز دفن نشده‌ایم. این تنها تفاوت بین ما و آنهاست.

ما همه حریصیم. غرق خودخواهی و مادیات و گناه شده‌ایم.

درخشش شادی از چشمانِ (والنسی) رفت و جای آن را اندوه و غم گرفت...(🖤)

آه از این حسِ گم کردگی، این کمبود وحشتناکی که در سینه ی خود دارم!(🖤) - اغلب می اندیشم، اگر که میشد یک بار، تنها یک بار او را بر قلب خود بفشارم، تمامی این کمبود از میان می رفت💫❤️

در این مملکت کد خدا که به کاری اراده کرد، از دیگران کاری بر نمی آید.

این (عشق و دلدادگی و شیدایی) پرداخته ی (خیال) نیست، بلکه زنده است و با همه ی پاکی و صافیِ بزرگ خود در جان انسان هایی می تپد که امثال ما مکتب ندیده و خامشان می دانند، چرا که درس و مدرسه آن خلوص نخستین را از ما زایل کرده است.

همین که طبیعت رنگ پاییزی به خود می گیرد، در دل و پیرامون من هم پاییز می شود. برگ های وجودم زردی می گیرند و همزمان برگ درختان در دور و برم می ریزد.

ناامیدی آغازِ آزادی و امید باعثِ بردگی است.

من هیچ چیز درباره ی هیچ نوعی از دوست داشتن نمی‌دانم. زندگی من خالیِ خالی بوده است. هیچ چیز بدتر از این خلأ نیست، هیچ چیز!

در آن ساعت های تاریکی شب، عصیان در روح او شعله ور می شد، نه به این علت که آینده ای نداشت، بلکه به این دلیل که (گذشته ای) نداشت.

تقریباً همهٔ چیزهای شر در دنیا ریشه در این واقعیت دارند که کسی از چیزی ترسیده است. ترس مثل ماری خزنده است که دور آدم حلقه می زند. (زندگی با ترس وحشتناک است) و ترس از هر چیزی پست کننده تر است.

(هیچ کس) نفهمید (چرا) بیمار شد.🎭

- (زمان) مثل برق و باد می گذرد.⚡ - برای (من) انگار زمان آرام آرام می خزد و می گذرد.🌫️

چه می شد اگر من یک خانه برای خودم داشتم؟ حتی یک خانه ی فقیرانه ی کوچک (اما برای خودم)

با حسرت فکر کرد این که یک نفر آدم را بخواهد، این که یک نفر به آدم نیاز داشته باشد، چه (حسی) دارد؟ هیچ کس در این دنیا به او نیاز نداشت. اگر او ناگهان نیست و نابود می شد، هیچ چیزی از زندگی کم نمی شد. (هیچ کس) او را دوست نداشت.

زیر بارانی که می بارید، همه چیز بدتر از همیشه به نظر می رسید.🖤🌧️🎭

و من همیشه همین طور خواهم بود. می دانم. نمی توانم جلوی ترسم را بگیرم. اصلاً (نمی دانم) زندگی کردن بدون ترس چگونه است. (⌛🖤؟💚⏳)