بریده‌ای از کتاب قصر آبی اثر لوسی مود مونتگمری

حالا تنها دلخوشی‌اش در دنیا این بود که به خاندانش بخندد، همان طور که امروز خندیده بود. فکر کرد این موضوع مایهٔ دلسوزی است. (حالا که کسی را نداشت)، بهتر نبود (خودش) کمی (دلش) برای (خودش) بسوزد؟(🖤)