بریده‌های کتاب آگاتاهد.

دهان های عشق نچشیده، وراجند.

کتابخانه‌ها و بنگاه‌های نگهداری اطفال فقط در رمان‌ها و افسانه‌های ما هست.

شاید انسان صد حس داشته باشد که در موقع مرگ، فقط پنج حس آشنا و معروفش از بین برود و نود و پنج حس دیگرش زنده بماند.

خیلی عجیب است، نه؟ انگار وسط کتابی گیر افتاده‌ایم. وارد داستان کس دیگری شده‌ایم. آدم می‌ترسد.

اگر نگاه می‌توانست کسی را بکشد، تا حالا مرده بودم.

خود طبیعت حواسش خواهد بود که هماهنگ با سیر تکامل، هرسال با پشتکار از میان انبوه جمعیت پست و به‌دردنخور، چند ده‌تایی نابغه هم بسازد که مایه افتخار کره‌زمین باشند.

نتیجه می‌گیریم که ویرانی توی مستراح نیست، بلکه در کله‌هاست!

سگ، غرق در تحسین، با خود می‌گفت: عجب مردی! عین خودم است.

معلوم نیست در این کره‌ی خاکی چه‌خبر است!

ترس که بد نیست. ذات زندگی همین است که از نقطه‌ی پایان خود بترسد. همین باعث می‌شود مطمئن شوم که ما حقیقتا زنده‌ایم.

_ قصد ندارم دیگه این دنیا رو تحمل کنم‌. هیچ فایده‌ای برام نداشته. _ ولی خودتون خیلی برای این دنیا فایده داشتین. _ و هیچ پاداشی برای زحمت‌هام نصیبم نشد. فقط رنج. _ فکر نمی‌کردم کارتون رو به امید پاداش انجام بدین.

گاهی مرگ آدم‌ها را از ذهن جامعه پاک می‌کند و گاهی هم شخصیتی فراتر از واقعیت آنها می‌سازد.

دلش نمی‌خواست با فکرهایی که در سرش بود، تنها بماند.

کمتر پیش می‌آمد به کتاب‌های آن علاقه نشان دهند، مگر به عنوان پس‌زمینه‌ای برای عکس‌هایشان.

به‌نظرم این رهایی و بی‌مسئولیتی خودش نعمت بزرگی است.

دلم نمی‌خواهد بمیرم.. دروغ که فایده‌یی ندارد. من هنوز یک‌خرده هم زندگی نکرده‌ام. در کتابی خواندم که تاکنون بیش از بیست‌هزار نوع عِطر گل را تشخیص داده‌اند. راست است مادر؟ من فقط گل اسفند را بوییده‌ام و گل سرخ را. شاید هم نرگس، مریم، شب‌بو، و محبوبه‌ی شب را.. خب کم است دیگر. نه؟

تنها که شدم، حال دلم بهتر شد تنهایی من، برای من سنگر شد یک مرتبه وحی شد که پیغمبر نیز در غار حرا بود که پیغمبر شد

یک‌عمر در آغوش خدا بود، ولی تا گفت "خدا کیست؟" خدا را گم کرد..