بریده‌های کتاب فاطر ۱۳۵

من از خاطر نبردم هرگز اقیانوس بودن را کنون شاید کویر، اما هنوز از دور، دریایم ز خواب مرگ بیدارم مکن صبح قیامت هم که با این خسته‌جانی تا ابد باید بیاسایم

تمام راه ز خویش آبشار می‌پرسید چه شد که رود به تصمیم پرتگاه رسید؟ چه شد که مرگ به چشم درخت زیبا شد؟ چه شد که برگ، دل از شاخسار خویش برید؟

در آفرینش آدم مگر چه دید خدا؟ که قبل خلقت او، دوزخ آفرید خدا مگر چه بود سرانجام آفرینش من که در برابر من آه می‌کشید خدا

چو آسیاب دویدم تمام عمر ولی به قدر یک قدم از جای خود نپیمودم به طعنه گفت به فواره، حوض کوچک آب بیا که منتظر بازگشتنت بودم

گفت اگر فریاد ممکن نیست، تنها «آه» باش قدر آهی، ناله‌ی مظلوم را همراه باش گفت اگر راهی نپیمودی به سوی آفتاب در شب تاریک خود، آیینه‌دار ماه باش

هرچه با لبخند پنهان می‌کنی اندوه را ماه پشت ابر هم پیداست بعضی وقت‌ها خنده‌ی شیرین گل یا گریه‌ی تلخ گلاب؟ مرگ، بیش از زندگی با ماست بعضی وقت‌ها

چون قطره‌ای باران که بر ساحل بیفتد یک آسمان افسوس و یک دریا سوالم از ناامیدی نیز مأیوسم، به هر حال هستند با من آرزوهای محالم...

دین، یعنی اینکه احساس کنی هرچه در این دنیا به تو ببخشند، باز تو گمشده‌ای غیر از آن داری.

اگر آرزوی کسی را از او گرفتی، دیگر نمی‌توانی او را به حرکت درآوری. انسان متوقف و ساکن می‌شود؛ پس آرزو، «ریشه‌ی حرکت» است.

آرزوست که به انسان جهت می‌دهد؛ یعنی «قصدهای لحظه به لحظه و دم به دم انسان» از یک «قصد عمقی» و یک اراده‌ی عمیق در انسان سرچشمه می‌گیرد. ما به «اراده‌ی عمیق» و «قصد عمقی» می‌گوییم آرزو.

گاهی یک عمر باید مواظب باشی تا نلغزی، آن وقت اهل سعادت می‌شوی؛ گاهی برعکس، فقط یک ساعت باید مواظب باشی تا نلغزی، آن وقت عمر خود را نجات می‌دهی.

آنهایی که توی بچگی سختی کشیده‌اند، آنهایی که سرد و گرم روزگار را چشیده‌اند، سخت‌کارتر و صبورتر هستند.

ما در روزگاری هستیم که بسیاری چیزها را می‌توان دید و باور نکرد و بسیاری چیزها را ندیده باور کرد...

فراموشی را بستاییم؛ چرا که ما را پس از مرگِ نزدیک‌ترین دوستْ زنده نگه می‌دارد، و فراموشی را با دردناک‌ترینِ نفرت‌ها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند، کتاب‌هایی را که خوانده است فراموش می‌کند، و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را... آن را هم فراموش می‌کند.

در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته است، و در پاک‌ترین اعمال، قطره‌ای از ناپاکی.