بریده‌های کتاب فرید

ترلکوفسکی گفت ((بعضی ها میگن دوای بزرگ ترین غم ها سکوته)) و با خودش فکر کرد فقط امیدوارم حقیقت داشته باشد.

انسان چه معمای عجیبی است!

هیچ ابلهی به اندازه ابلهی که اندک بهره ای از عقل دارد موجب دردسر نیست!

معمولا ستم هایی که ما به خودمون می کنیم، سرچشمه ی انتظاراتی هستن که خودمون به ناچار از خودمون داریم و با این کار باعث می شیم اطرافیانمون هم همون انتظاراتو ازمون داشته باشن.

او به جای اینکه خودش رو وفق دهد، رویاهای خود را زنده نگه داشت: رویایی که روزی پدرش برگردد و او را در آغوش بگیرد، رویایی که روزی سربازان دست از جنگ بردارند و کودکان در امنیت باشند، رویایی مبنی بر اینکه((هر کودک حق دارد از سلامتی، لطافت، خوشبختی و زندگی برخوردار باشد)).

فقط شعر نیست که باعث می شود ترانه ای عالی باشد، بلکه لحن هم مهم است. فقط این مهم نیست که چه می گویید، بلکه اینکه چگونه آن را بیان می کنید هم مهم است.

احساسات باعث می شوند عمل کنیم؛ در حالی که عواطف باعث می شوند واکنش نشان دهیم. احساسات عمیق ترند. ریشه ی عمیق تری دارند.

اگر آن وقت که به همنوعانمان ستم می کنیم و زیر پا له شان می کنیم، فقط لحظه ای به شواهد اهریمنی خطای آدمی می اندیشیدیم که همچون ابرهای متراکم و سنگین، آهسته اما یقینا پیوسته در آسمان بالا می رود تا انتقامش را بر سرمان ببارد، اگر فقط لحظه ای در خیال، شهادت صدای مردگان را از دل خاک می شنیدیم که هیچ قدرتی نمی تواند آن را خفه کند و هیچ غروری راهش را ببندد، توهین و بی عدالتی و رنج و فلاکت و بی رحمی و ناجوانمردی که زندگی هر روزه با خود می آورد کجا می بود.

گداها چه کار دارند به روح یا روان؟ همین که می گذاریم زنده باشند از سرشان هم زیاد است.

خاطراتم ازم فرار می کنن عشق من، مثل وقتی که سعی کنی آب و روغن رو از هم جدا کنی. من دارم مدام کتابی رو می خونم که بعضی صفحاتش نیستن. همیشه هم مهم ترین صفحه ها ناپدید می شن.

باید به خودت اطمینان و عقیده داشته باشی. راز کار من این است. حتی وقتی در دارالایتام بودم، وقتی در خیابان ها پرسه می زدم تا چیزی گیر بیاورم و بخورم که از گرسنگی نمیرم، حتی در آن مواقع هم من خود را بزرگترین هنرپیشه جهان می دانستم. من آن اعتلایی را که از این اعتماد به نفس حاصل می شود حل کردم. بدون آن محکوم به شکست بودم.

ما نمی تونیم دنیا رو تغییر بدیم. حتی آدم ها رو هم معمولا نمی تونیم تغییر بدیم. نه بیشتر از هر بار یه ذره. پس فقط وقتی دستمون برسه یه کم کمک می کنیم. اون هایی رو که می تونیم نجات می دیم. نهایت تلاشمون رو می کنیم. بعد هم سعی می کنیم خودمون رو قانع کنیم که... همین کافیه. تا بتونیم شکست هامون رو تاب بیاریم و نابود نشیم.