بریده‌ کتاب‌های فهیمه . مؤذن

بعضی وقت ها آدم بدون اینکه بخواد، بدی می کنه یا اجازه میده بدی گسترش پیدا کنه .

آدم ممکن است کور مال کور مال از وسط اشکال مبهم خاطرات بگذرد و لابلایش گم بشود. تعداد آدم ها و اشیایی که در گذشته آدم دیگر حرکتی ندارند، دیوانه کننده است. زنده هایی که در دخمه های زمان سرگردانند ، چنان کنار مرده ها خوابیده اند که انگار یک سایه واحد بر سر همه شان افتاده . همچنانکه پیر میشوی دیگر نمیدانی مرده ها را در ذهنت زنده کنی یا زنده ها را .

زندگی مبارزه ست ، نبرد نکردن بزدلیه !

برانژه : (به ژان) زندگی کردن امری غیر عادی است. ژان : برعکس هیچی طبیعی تر از این نیست. دلیلش هم اینکه همه مردم زندگی میکنن. برانژه : تعداد مرده ها بیشتر از زنده هاست. تعداد اونها روز به روز بیشتر میشه ، زنده ها کمیابن . ژان : مرده ها ، باید گفت چنین چیزی وجود نداره ! ها ها هاه ..... (خنده بلند ) اونها هم به شما فشار می آرن؟ چیزی که نیست چطوری میتونه فشار بیاره؟ برانژه : من خودم از خودم می پرسم که آیا هستم یا نه ؟ ژان : (به برانژه) شما نیستید، عزیز من برای اینکه نمی اندیشید! بیندیشید، آن وقت خواهید بود.

گفت: در قلبتان شجاع تر باشید وگرنه بازی را می بازید. در تن تان شجاع تر باشید و گرنه بخت به شما پشت میکند و به صدای آب گوش بسپارید..

خرد کردن میله های محبس به مراتب از گشودن درهای نامرئی زندگی آسان تر است .

ایوت را یاد وزغ پیری می انداخت که مجذوب و مسحور تماشایش کرده بود، وقتی کنار کندو به کمین می نشست ، درست مقابل شکافی که زنبورها از آن بیرون می آمدند ، و با حرکت برق آسا و شیطانی آرواره های منحنی اش همه زنبورها را ، که تدریجاً خارج می شدند، در هوا شکار می کرد. یکی پس از دیگری می بلعیدشان ، پنداری می توانست کل کندو را در چروکیدگی چرم مانند و برجسته پیکر پیرش بگنجاند. در گذر پیاپی سالهای بی شمار، نسل های متوالی زنبورهایی را که به سوی هوای بهاری پر میگشودند بلعیده بود ولی باغبان ، که ایوت صدایش کرد، خیلی عصبانی شد و با پاره سنگی آن موجود را کشت. وقتی با پاره سنگ ،برگشت گفت: " شاید واسه ی دفع شر حلزون ها میفید باشی. اما ما حال است بوگوذارم تمام کندو را توی شیکم کار خورده ات بتپانی. "

کسی که از آینده حرف بزند مخش معیوب است. حال است که به حساب می آید. زنده کردن گذشته ها جفنگی است که به درد کرم ها میخورد.

توی تاریکی شب اینجا و آنجا ربع ساعتی در می رفتیم، ربع ساعتی که عجیب شبیه روزگار زیبای صلح بود شبیه آن روزگار باور نکردنی، شبیه وقتی که همه چیز حاضر و آماده بود هیچ چیزی مشکلی ایجاد نمیکرد و خیلی کارها می شد کرد و همه چیزش الان دیگر عجیب و معجزه آسا و خوشایند بود. محشر بود ، این زمان صلح .

بهشت ثروتمندان بر روی جهنم فقیران بنا شده است .

خطر همان زندگی است. فقط زندگی را می‌شود به خطر انداخت. اگر آن را به خطر نیندازیم زندگی نکرده ایم.