بریده‌ کتاب‌های فاطمه مظهری‌صفات

ادبیات به دیده من پدیده‌ای بداهه، یکپارچه و هماهنگ است. چیزی واجد شوری طبیعی و راستین. نوشتن رمان برای من شبیه بالا رفتن از کوهی با شیب تند است، با کوشش و تقلا از صخره بالا‌کشیدن و پس از آزمونی سخت و طولانی، به قله رسیدن. یا بر محدودیت‌های خود غلبه می‌کنید یا نمی‌کنید. یا این یا آن. این تصویر را حین نوشتن مدام پیش چشم دارم.

چرا نمی‌گویید جمهوری دموکراتیک اسلامی؟ چرا فقط "جمهوری اسلامی"؟ چون این توهم، این را در ذهن می‌آورد که اسلام محتوایش خالی است از این، لذا احتیاج به این است که یک قیدی پهلویش بیاورید. و این برای ما بسیار حزن‌انگیز است که در محتوای یک چیزی که همه‌ی چیز‌ها به طریق بالاتری و مهم‌ترش در آن هست، حالا ما بیاییم بگوییم که ما اسلام می‌خواهیم واما با اسلام‌مان دمکراسی باشد، اسلام همه چیز است.

در اهمیت انتخاب راوی ۲ داشتن یک راوی دوست داشتنی مثل داشتن دوست بزرگی است که هم‌صحبتی با او را دوست دارید، ذهنش را دوست دارید، اظهار نظرهایش در باره مسائل جاری اظهار نظرهایی است که تماما توجه‌تان را جلب می‌کند، کسی که وادارتان می‌کند بلند بلند بخندید و همیشه می‌خواهید گفته هایش را بدزدید.

در اهمیت انتخاب راوی اگر روای شما کسی باشد که درک و برداشت ویژه‌اش از اشیا و امور، شما را مجذوب می‌کند؛ دیگر مهم نخواهد بود برای مدت طولانی چیزی در روایت اتفاق نیافتد.

کلمات داستان‌ها را خلق می‌کنند. داستان‌هایی درباره‌ی زندگی‌های به یاد مانده، گذشته را به یادمان می‌آورند و در عین حال، کمک می‌کنند رو به جلو حرکت کنیم.

“-فلسفه خوانده است؟” “-فلسفه و همه چیز؛ اما بدبختانه بیش از همه چیز، فلسفه خوانده است. پسرم، اسیر فلسفه است قره خان. و از این مى ترسم؛ چون به شیوه ى مرسوم نمى بیند و به مطابعت از فقهاى زمان قضاوت نمى کند.”