بریده‌های کتاب آرش زمانی

حالا که دیگر نه بازی عاشقانه‌ای در کار بود و نه نمایشی، بی‌شک در عالم حقیقت به‌سر می‌بردم. اما حقیقت دوست عزیز سخت ملال‌انگیز است.

آدم‌ها خوشبختی و موفقیت‌هایی را که نصیب‌تان می‌شود به شما نمی‌بخشند مگر این‌که آن‌ها را هم سهیم کنید.

چه‌گونه می‌دانم دیگر دوستی ندارم؟ خیلی ساده است: این موضوع روزی دستگیرم شد که به‌فکر افتادم برای تنبیه‌شان و به‌عنوان یک شوخی وانمود کنم می‌خواهم خودم را بکشم. اما برای تنبیه کردن چه کسی؟ عده‌ای امکان دارد تعجب کنند، اما هیچ‌کس احساس نخواهد کرد تنبیه شده است. آن‌وقت بود که دریافتم دوستی ندارم.

شب‌به‌خیر! چی گفتید؟ این خانم‌هایی که توی ویترین ایستاده‌اند؟ رؤیایی بیش نیستند، آقا، رؤیایی ارزان‌قیمت. مثل سفرکردنی به هند. آن‌ها عطر ادویه‌های گوناگونی را به خودشان می‌زنند، پرده‌ها را می‌کشند و دریانوردی آغاز می‌شود. خدایان روی بدن‌های نیمه‌عریان فرود می‌آیند و جزیره‌ها با گیسوان آشفته‌ای همچون نخل‌ها، در مسیر وزش باد به بیراهه می‌روند. قبول ندارید، امتحان کنید.

وقتی آدم بی‌شخصیت است، باید به‌طور حتم پیرو نظم و ترتیبی باشد.

در جاودانگی نه امید هست و نه پشیمانی. زیستن هر لحظه در خودش یعنی گریختن از نسبیت سلایق و مقولات، یعنی آزاد شدن از درون بودگی‌ای که زمان، ما را در آن حبس کرده.

اخلاقیات فقط زندگی را به سلسله‌ای طولانی از فرصت‌های سوخته تبدیل خواهند کرد.

رنج بکشید، سپس، لذت را تا ته دُردش بنوشید، بخندید یا بگریید، از سر ناامیدی یا شعف فریاد بکشید، نغمهٔ مرگ یا عشق سر دهید، چراکه هیچ‌چیز پایدار نخواهد ماند!

هر لذت فروخورده‌ای هدردادن زندگی است. هرگز آن کسی نخواهم بود که، به‌نام رنج، علیه خوشی، شادخواری و افراط موعظه کنم.

به هیچ‌چیز اعتقاد ندارم و فراموشی تنها راه رستگاری است.

آثار زیبا برای درک شدن، نیازمند یک ذهن زیبا، حساس و متفکر هستند، برای داشتن چنین ذهنی باید واقعاً زندگی کرد و بودن را به معنای واقعی کلمه تجربه کرد.

فردی که تصور می‌کند موجودات فراانسانی اطلاعاتی راجع به هدف حیات یا هدف کل هستی به اجدادمان داده‌اند، هنوز در دوران کودکی به سر می‌برد. حقیقت این است که هیچ الهامی شنیده نمی‌شود جز اندیشهٔ خردمندان که به صورت داستان‌ها و تمثیلاتی ارائه شده است.

اگر واقعاً می‌خواهید بدانید که چه حسی به یک شخص دارید، به این فکر کنید که اگر نامه‌ای غیرمنتظره از آن شخص را جلوی پادری خانه‌تان ببینید چه حسی پیدا می‌کنید.

پول، عامل خوشبختی انسان در عالم مادی است، بنابراین فردی که نمی‌تواند با یک قطعهٔ موسیقی به سعادت برسد تمام روح خود را به پول می‌فروشد.

هر موجود زنده‌ای باید ابتدا با زندگی کردن و سپس با مرگ خویش، کفاره‌ای بپردازد و تاوان پس دهد.

انسان در اعماق پنهانی خویش، حیوانی وحشی و ترسناک است. ما این حیوان وحشی را در قالب تمدن به حالت رام شده می‌شناسیم و به همین علت زمانی که با طبیعت واقعی‌اش روبه‌رو می‌شویم یکه می‌خوریم و انگشت به دهان می‌مانیم.

دین همانند شرارتی لازم‌الحضور است که بر بال حماقت اکثریت نوع بشر سوار گشته، همان اکثریتی که قادر به درک حقیقت نیستند و نیازمند جانشینی برای آن هستند.

Every day is a new day. It is better to be lucky. But I would rather be exact. Then when luck comes you are ready.

Why do old men wake so early? Is it to have one longer day?

در این لحظه نه به چیزی باور دارم و نه امیدی. تمام اشکال و تعابیری که مایهٔ فریبندگی زندگی است برایم بی‌معناست. نه دلبستهٔ آینده‌ام و نه گذشته، اکنون نیز به کامم شوکران است. نمی‌دانم ناامیدم یا نه، چراکه فقدان امید الزاماً دال بر ناامیدی نیست. مرا هر چیزی می‌توان نامید، چرا که چیزی برای باختن ندارم. پاک‌باخته‌ام! پیرامون من گل‌ها غنچه می‌کنند و عندلیبان نغمه سر می‌دهند! چقدر دورم از همه‌چیز.