بریده‌های کتاب امیرحسینم

به این فکر می‌کنم که آیا کشیش نمی‌داند درست زمانی که او اینجا مسئول بخشش و آمرزش در ازای توبه است، مریم مقدس توی اتاق پشتی در ازای هیچ می‌بخشد؟ کشیش احتمالاً خودش هم نمی‌داند که چرا بخشش خداوند باید قیمتی داشته باشد.

جامعۀ کنونی ما نه تنها می‌کوشد که حق مرگ ما، که حق زندگی ما را نیز بگیرد.؛ معمولا شادیِ دوران کودکی را به یغما می‌برد؛ نوجوان یاغی را به خلأ و بیهودگی می‌کشاند؛ فرد بالغ را از ناامنی مدام می‌هراساند؛ و مصیبت‌بارتر از همه این‌که منزلت پیری‌مان را نفی می‌کند.

بیشتر ما گدایان آماتوری هستیم که از راه اجاره دادن وجدانمان زندگی می‌کنیم.

امروزه مجنون واقعی کسی‌ست که به فکر ازدواج با لیلا بیفتد. فرهاد در دوران ما عبارتست از دیوانه‌ای که می‌خواهد به جنگ بیستونِ اجاره‌خانه برود.

من بانگ زدم: ز ما گذر کردی دوست فریاد زدم: چرا سفر کردی دوست؟ در وادی عشق همرهی می‌خواهی من هیچ؛ بگو که را خبر کردی دوست؟

آدم‌های مختلف دید متفاوتی بهت خواهند داشت، ولی اگه خودت رو توی سراشیبی سقوط و به ورطه‌ی توجه به تک‌تکشون بندازی، انرژی‌ای که باید صرف عزیزانت کنی ته می‌کشه و دوروبری‌هات بابت این مسئله ازت دلخور می‌شن. اون‌وقت پشیمون می‌شی که چرا در کنار عزیزانت نبودی.

وقتی زندگی کسی به جایی می‌رسد که فقط روزش را شب می‌کند و وقتی تامین نیازهای اولیه همه‌ی وقت و انرژی اش را می‌گیرد، دیگر توانی برای برآورده کردن توقعات دیگر نمی‌ماند. وقتی زمان شتابان هر چیزی را که ناخواسته از آن غافل مانده‌ایم به کل از بین می‌برد یا به تباهی می‌کشاند، اینکه از طرف انتظار داشته باشیم مثل همیشه رفتار کند واقعا بار سنگینی روی دوشش می‌گذارد.

زندگی یعنی پیشرفت، پسرفت و پیشرفت دوباره؛ پس پسرفت مرحله‌ای طبیعی از زندگی است و فقط باید یاد بگیرم با آن کنار بیایم

هرچی بیشتر فداکاری کنی کم‌کم توقعت از طرف مقابل هم می‌ره بالا. حس می‌کنی چون زیادی واسه طرف مایه گذاشتی، احساساتی که به خرج دادی اون‌طوری که باید و شاید جبران نشده و همین می‌شه که فکرت حتی بیشتر از قبل درگیر طرف می‌شه

مرگ به ما می‌آموزد که در دراز مدت، هیچ چیز از آن ما نیست.

سرانجام هدف زندگی زیستن آن است. چشیدن تجربه تا سرحد توانایی. و پیشواز مشتاقانه و بی‌واهمه‌ی تجربه‌ی تازه‌تر و غنی‌تر. النور روزولت

بلوغ همواره در حال رشد و پرورش است و تنها می‌توان با چند و چون آن در زمان حاضر و آینده‌ی زندگی تعریفش کرد. مانند مفاهیم عشق و دانش که کسب هیچ کدام از آن‌ها نمی‌تواند پایان پذیرد؛ و تنها اشتیاقی شدید برای تجربه هرچه بیشتر آن‌ها وجود دارد. از این رو هم دارای مفهوم بودن است، هم شدن.

آیا با محافظت از فرزندان خود در برابر ناملایمات، آن‌ها را به‌شدت از مواجهه با آن نترسانده‌ایم؟ آیا با تقویت عزت نفس آن‌ها از طریق تمجیدهای کاذب و عدم مواجهه با پیامدهای دنیای واقعی، آنها را کم صبرتر، حق‌به‌جانب‌تر و نسبت به نقص‌های شخصیتی خود ناآگاه‌تر نکرده‌ایم؟ آیا با تسلیم شدن در مقابل هر خواسته‌ی آنها، مشوق دورانی جدید از لذت‌گرایی نبوده‌ایم؟

متاسفانه بینش فروید مبنی بر اینکه آسیب‌های اولیه دوران کودکی می‌تواند در آسیب شناسی روانی فرد در بزرگسالی موثر باشد به این باور تبدیل شده که هر تجربه چالش برانگیزی فرد را مستعد قرار گرفتن بر روی کاناپه روان درمانی می‌کند.

مسأله این نیست که شاید گاهی قربانی شده باشید. مسأله این است که: آیا شما زندگی‌تان را طوری تعریف می‌کنید که یک قربانی هستید؟

شاید دوست داشتن کسی همان پذیرفتن احساس‌های متناقض نسبت به اوست. شاید دوست داشتن کسی همان دیدن همه‌چیز است.

در همین روزهای بارانی یک نفر خیره خیره می‌میرد تو بدی کردی و کسی با عشق از خودش انتقام می‌گیرد