بریده‌های کتاب امیررضا نصر🍃

خدای من، یک دقیقه ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری

من مجبورم که سالگرد رویا های خود را جشن بگیرم سالگرد آنچه را که زمانی برایم دلچسب بود، اما در واقع هرگز وجود نداشت

مرد خیال باز بیهوده خاکستر خواب های کهنه را زیر و رو می کند و در آن ها شرارکی می جوید تا بر آن بدمد و آن را شعله ور کند و با آتش باز افروخته دل سردی گرفته ی خود را گرم کند

چون همیشه بعد از این شب های رویا هشیار می شوم و این هشیاری نمی دانید چه تلخ است!

آری، ناستنکا آدم خود را فریب می دهد و ناخواسته از بیرون یقین می یابد که عشقی راستین و اصیل روح را می انگیزد و دل را می افروزد، ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است. وای که چه فریبی!

به خود می آید و با تعجب می بیند که شامش را هم خورده و خود خبر ندارد. اتاقش تاریک است و جانش خالی و دلش افسرده. دنیای خیال در اطرافش بی صدا فرو ریخته و ناپدید شده است، و اثری از آن باقی نیست. مثل خواب، طوری که روحش خبر ندارد چه خوابی بوده.

از خدا هم میترسم. نمیتونم به مهرش دل ببندم. تنها به کیفرش ایمان دارم.

او هم زیر بار آدم بودن کمر خم کرده بود.

بعضی شب ها بر گرد سر این روسپیان بی کله هاله ی مریم مقدس را می‌دیدم.

می پرسید: ولی آخر این همه رنج برای چیست؟ و ندا جواب میداد: دلیلی نیست! برای هیچ! و همین

هر وقت می بینید آب سربالا می رود، مطمئن باشید که کسی دارد محبتی را جبران میکند.