بریده‌ای از کتاب شب های روشن اثر فیودور داستایفسکی

آری، ناستنکا آدم خود را فریب می دهد و ناخواسته از بیرون یقین می یابد که عشقی راستین و اصیل روح را می انگیزد و دل را می افروزد، ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است. وای که چه فریبی!