بریده‌های کتاب آترینا ضیائی

سال، آن جا چگونه بود رفیق؟ سالِ باران ویا که قحطی ومرگ؟ سال اینجا که بی بهار گذشت.

عادت کردن به نومیدی،وخیم تر از خود نومیدی است.

آن‌چه برای من اهمیت دارد این است که آدم به خاطر آن چه دوست دارد زندگی کند یا بمیرد.

فاسدترین آدم ها ‌کسانی هستند که نادانند اما گمان می کنند همه چیز را می دانند.

_آه!این آدم،همین طور سرتاپا لباس رسمی پوشیده خواهد مرد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست برای گذاشتن توی تابوت آرایشش کنند.همین طوری یک‌راست می رود آن دنیا.

آدم ها موقعی که یکدیگر را دوست دارند،بدون حرف زدن،همدیگر رادرک می کنند

آه،دکتر خیلی دلم می خواهد یاد بگیرم آن چه را در درونم می گذرد به زبان بیاورم.

واین بدترین عذاب بود. عاشق باشی ،اما عاشق کسی نباشی!کسی نباشد که بتوانی در ذهنت به او ابراز علاقه کنی و حس کنی حتی در دنیای تصوراتت هم تنهایی.

_بعدازاندوه وغم،نوبت شادی وسرور است! زندگی این است!

آه!ای نسل ژوپیتر! یک انسان برای شما،فقط حکم یک سگ رادارد، وشما همه مردم را باطبع کوچک وپست خود می سنجید!این هم مال شما! نوش جان کنید!

(دشمنی بمیرد خوبست،اما یک دشمن زنده،بهتراست)

هنگامی که خود را خوشبخت می یابید بسیار بلند پرواز می شوید.

_یک چیزی هست به اسم آرامش. مسئله فقط خواب نیست؛ اینه که یک چند ساعتی به حال خودم باشم.

سراغی کن زجان دردناکی برافکن پرتوی،برتیره خاکی زسوزسینه، باما همرهی کن چو بینی عاشقی، یادرهی کن

دراینجا شاعری غمناک خفته است رهی در سینه ی این خاک خفته است

زیبا نبود مادرم زیبایی بودمادرم

اگرلبخند تونبود سیب کجا می افتاد؟