بریده‌های کتاب H.Alipour

تشبه به محبوب، موجب تحصیل محبت می‌شود. تشبه به محبوب یعنی ببینیم سیره حضرات معصومین علیه السلام چگونه بوده و ایشان چگونه زندگی می‌کردند و بعد سعی کنیم در همه جهات خودمان را شبیه آنها قرار دهیم.

اما در نگاه توحیدی، مسائل را باید تقرب الی الله سنجید. هرچه موجب نزدیکی به خدا شود حق و هرچه موجب دوری از خداوند شود، باطل است ولو اینکه با حساب و کتاب‌های ظاهری سازگار نباشد.

(از امام صادق علیه السلام روایت شده است: اگر خداوند اراده کند به کسی خیر برساند، قلبش را سرشار از محبت به حضرت سیدالشهدا علیه السلام و زیارتش می‌فرماید.)

حسین آقا همیشه میگفت:[اگه میخوایم عاقبتی مثل عاقبت شهدا داشته باشیم، باید رفتارمون مثل شهدا باشه و مثه اونا زندگی کنیم!]

حسین، یکبار به پیکار یزید رفت، اما در وجود تو، هر روز در نبرد با یزید جان، یعنی همان نفس است؛ هر روز عاشورای توست و تو در این میان، مخیّری چون حبیب دعوت امامت را لبیک بگویی، یا چون حر از دنیای بی حسین پشیمان شوی به آغوش نور بازگردی، یا در صف بی تفاوت‌های راکد در جریان عمر، از جریان خط سرخ عاشقی غافل باشی... روز حسین، نه دهم محرم ۶۱ هجری که لحظه هجرت از «من» به اوست؛ قافله حسین هر روز بانگ الرّحیل دارد و برای کسی که شوق لقاء الله در جان می پرورد، نامه‌ی :من الغريب، إلى الحبيب، می فرستد. پس تمام صحنه ها را مرور کن؛ در این مصاف، آن سوی دیدار خدا، تنها دست و پا زدن در تعفن نفس انتظار آدمی را میکشد و اصلا از همین روست که خداوند با رگ و خون عزیزترین مخلوقات خود برای [انسان] کشتی نجات ساخته است! یاد حسین، یعنی فراموش نکن که باید هجرت کنی قافله عشق رو به روی تو ایستاده و تو در گذران عمر، می‌توان مرگ ماندن را برگزینی، یا حیات رفتن را؛ پس نه در هر نوش آب، که در هر نیش پلک زدن بدون عشق، یاد حسین کن که مبتلای او، تا روز قیامت اسیر بزم محبت است و باده خور از جام بلای محبوب.

حسین(ع) است که به دنیا معنا می‌بخشد، هرچه کنار حسین(ع) باشد معنادار می‌شود، حسین رنگ خداست به خلقت بی روح...

نه تنها تسلیم خواست خدا بود بلکه معتقد بود، هرچه خدا بخواهد،خیر و خوبی است.

این نگاه است که جهان آدمی را می‌سازد، انتخاب‌های تو، در بند نگرش‌های تو هستند.

دعوا ،دعوای اولویت‌هاست، دعوای دغدغه؛ خیلی‌ها حسین را دوست داشتند، اما حسین اولویت شان نبود... محبت حسین، با دغدغه و کار و زندگی جمع می‌شود، اما بودن با حسین نه! برای بودن با حسین، باید به تمام زندگیت رنگ جدید بزنی، رنگ خدا...

حسین،منزل به منزل دنبال توست. کار او دستگیری است، کار او در آغوش گرفتن است... اگر هنوز به خیمه حسین نرفته‌ای، یعنی منزل به منزل از او فرار کرده‌ای از حسین فرار کردن عین مرگ است به حسین فرار کردن عین زندگی ، برای با او بودن، تا سوی او رفتن نیاز نیست حسین، همان رحمت واسعه است؛ فقط باید به بارش رحمت پشت نکنی! راستی وقتی پیک امام سراغت می‌آید، به چه کاری مشغولی؟

هر کس در درونش روزنه‌ای به بیکرانه ابا عبدالله دارد، روزنه ای به اقیانوس نور! برای همین است... همین حقیقتی که مرزهای زمان و مکان را در نوردیده، عالم را نام پرحرارتش می‌سوزاند آتش می‌زند.

مادر! در کربلا هیچ زنی میان در و دیوار قرار نمی‌گیرد. خودت گفته‌ای. ما حداکثر تازیانه می‌خوریم اما میخ آهنین بدن‌هایمان را سوراخ نمی‌کند. مادر! قتی تو را از پشت در بیرون کشیدند من میخ‌های خونین را دیدم. نگو گریه نکن مادر! باید مرد در این مصیبت، باید هزار بار جان داد و خاکستر شد. ما سخت جانی کردیم که تاکنون زنده مانده‌ایم...

مردمی که به خورشید با نفرت می‌نگرند، شایسته شب اند. مردمی که به سوی آفتاب، کلوخ پرتاب می‌کنند، لایق ظلمت‌اند. خورشید، طلوع کردنی است. ابرهای سیاه حتی اگر در آغاز در مشرق کمین کنند، خورشید، متین و بزرگوار از کنارشان خواهد گذشت و روشنی‌اش را به ارمغان جهانیان خواهد برد.

از نجف که پیاده راه افتادند به سمت کربلا، مجید با قافلۀ رفقا بود و نبود. شاعر راست گفته بود: «من در میان جمع و دلم جای دیگر است!»

قال الله تعالی: [در راه خدا مجاهده کنید، خدا هم شما را یاری می‌کند و قدم‌هایتان را مستحکم می‌دارد ] پس ابتدا مجاهده از بنده است و سپس جزا به هدایت از طرف او...

برایم سوال شده بود.یک بار دل را به دریا زدم : حاج آقا شما چرا انقدر قرآن می‌خوانید؟! امام مکثی کرد. سپس گفت: هر کس بخواهد از آدمیت سر در بیاورد و آدم بشود باید دائم قرآن بخواند!

اما چرا انسان باید به این عالم بیاید؟ زیرا انسان تا به این عالم قدم ننهد، در تنگنای اینجا قرار نگیرد در بوته بلا و امتحان واقع نشود، رشد نمی‌کند؛ مانند دانه گندمی که اگر بخواهد جوانه بزند و سر به آسمان بکشد ابتدا باید به زیر خاک برود و چند صباحی را در ظلمت و فشار آن خانه تاریک به سر ببرد تا اینکه سر برآورد و دریچه به دنیای نور بگشاید و دوباره سر از خاک بیرون آورد؛ اما این بار که از خاک بیرون می‌آید، آن دانه گندم پیشین نیست؛ دانه‌ای است جوانه زده که می‌تواند ده‌ها برابر صعود کند و خود، منبع و منشا ده ها دانه جدید شود.

شخص با تقوا که خود را به خدای خود می‌دهد، خدا برای او کافی خواهد بود و تمام مشکلات و حل ناشدنی‌ها را برای او آسان می‌کند.