بریده‌های کتاب H.Alipour

مادر! در کربلا هیچ زنی میان در و دیوار قرار نمی‌گیرد. خودت گفته‌ای. ما حداکثر تازیانه می‌خوریم اما میخ آهنین بدن‌هایمان را سوراخ نمی‌کند. مادر! قتی تو را از پشت در بیرون کشیدند من میخ‌های خونین را دیدم. نگو گریه نکن مادر! باید مرد در این مصیبت، باید هزار بار جان داد و خاکستر شد. ما سخت جانی کردیم که تاکنون زنده مانده‌ایم...

مردمی که به خورشید با نفرت می‌نگرند، شایسته شب اند. مردمی که به سوی آفتاب، کلوخ پرتاب می‌کنند، لایق ظلمت‌اند. خورشید، طلوع کردنی است. ابرهای سیاه حتی اگر در آغاز در مشرق کمین کنند، خورشید، متین و بزرگوار از کنارشان خواهد گذشت و روشنی‌اش را به ارمغان جهانیان خواهد برد.

از نجف که پیاده راه افتادند به سمت کربلا، مجید با قافلۀ رفقا بود و نبود. شاعر راست گفته بود: «من در میان جمع و دلم جای دیگر است!»

قال الله تعالی: [در راه خدا مجاهده کنید، خدا هم شما را یاری می‌کند و قدم‌هایتان را مستحکم می‌دارد ] پس ابتدا مجاهده از بنده است و سپس جزا به هدایت از طرف او...

برایم سوال شده بود.یک بار دل را به دریا زدم : حاج آقا شما چرا انقدر قرآن می‌خوانید؟! امام مکثی کرد. سپس گفت: هر کس بخواهد از آدمیت سر در بیاورد و آدم بشود باید دائم قرآن بخواند!

اما چرا انسان باید به این عالم بیاید؟ زیرا انسان تا به این عالم قدم ننهد، در تنگنای اینجا قرار نگیرد در بوته بلا و امتحان واقع نشود، رشد نمی‌کند؛ مانند دانه گندمی که اگر بخواهد جوانه بزند و سر به آسمان بکشد ابتدا باید به زیر خاک برود و چند صباحی را در ظلمت و فشار آن خانه تاریک به سر ببرد تا اینکه سر برآورد و دریچه به دنیای نور بگشاید و دوباره سر از خاک بیرون آورد؛ اما این بار که از خاک بیرون می‌آید، آن دانه گندم پیشین نیست؛ دانه‌ای است جوانه زده که می‌تواند ده‌ها برابر صعود کند و خود، منبع و منشا ده ها دانه جدید شود.

شخص با تقوا که خود را به خدای خود می‌دهد، خدا برای او کافی خواهد بود و تمام مشکلات و حل ناشدنی‌ها را برای او آسان می‌کند.

در حدیث قدسی وارد است: لا یَسَعُنی ارضی و لا سَمآئی، و لَکِن یَسَعُمنی قَلبُ عَبدیَ المُومِن. [زمین و آسمان من(با تمام وسعتشان) گنجایش مرا ندارند، ولی قلب بنده مومن من گنجایش مرا دارد.]

حسرت برای کسی هست که فاقد چیزی باشد.اما کسی که خدا را دارد همه چیز دارد و دیگر حسرت نمی‌خورد.

مومن وقتی قدم در راه خدا قرار می‌دهد و می‌خواهد حرکت کند باید با صدق وارد شود! یعنی چه؟ یعنی اگر در نزد خدا ادعا کرد که می‌خواهد برای او باشد و راه او را طی کند واقعاً در عمل هم چنین باشد؛ با تمام وجود به سوی خدا بیاید صد در صد برای خدا حرکت کند...

زندگی شیرین از آنِ کسی است که همیشه به یاد خداوند است...

کسی که خدا را دارد کیف دنیا را دارد، حتی اگر غذای او فقط نان و پنیر یا نان و سبزی باشد، چون محبت خدا را داشته و با او سر و کار دارد. و چنانچه محبت پروردگار در دلش نبوده و با خدا کاری نداشته باشد، حتی اگر لذیذترین غذا و بهترین پوشاک و مسکن و خلاصه برترین زندگی را هم داشته باشد باز عیش او عیش سوء و ناگواری خواهد بود.

کسی که برای خدا کار می‌کند، همیشه نفر اول است و همیشه برنده است. کار کردن برای خدا در این عالم بازندگی ندارد. اما کسی که برای غیر خدا کار می‌کند اگر به نتیجه دلخواهش نرسد، افسوس می‌خورد و احساس می‌کند تمام زحمت‌هایش به هدر رفته است. مومن تنها در صورتی افسوس می‌خورد که احساس کند در انجام وظیفه‌اش کوتاهی کرده است. کسی که وظیفه‌اش را برای خدا انجام می‌دهد همیشه سرخوش است. لذا اگر در اتفاقی به خاطر نتیجه کار غصه و افسوس خوردیم معلوم می‌شود که نیت ما خدایی نبوده است.

می‌آمدند و دستور تشرف خدمت حضرت ولی عصر ارواحنا فداه می‌خواستند، بیشتر اوقات توصیه آقا اینگونه بود که: شما خوب باشید، امام زمان علیه السلام خودش سراغتان می‌آید.

فراموش نکن اگر بهشت شیرین است، بهشت آفرین شیرین‌تر است!

دیگر یقین پیدا کرده بودم که هیچ چیزی در این عالم به اندازه قدم برداشتن در مسیر رضای خدا با ارزش نیست.

هنوز این صدایش در گوشم طنین انداز است که میخواند: یا ابن آدم!وفّر الزاد فانّ الطریق بعید بعید...وجدّد السفینه فانّ البحر عمیق عمیق. ای آدمیزاد!توشه بیندوز که راه، دور است دور؛ و کشتی از نو بساز، که دریا ژرفناک است ژرفناک. برگرفته ازحدیث مجموعه ورّام، ج۲، ص۱۲۲

همین به حسین رسیدن کافی است، برای بال درآوردن و پرواز کردن...