بریده‌های کتاب وقتی حال همه خراب است

افسردگی نبود شادی نیست. فقدان زندگی و اراده است.

حاضرم به جایی بروم که کسی در اطراف نباشد. نه کسی ملودی های من را به اشتراک بگذارد و نه کسی به زبان من صحبت کند. می خوام خانه ای بسازم، خانه ای بدون در و دیوار. خانه ای بدون همسایه و خانه ای بدون نگهبان. اگر مریض باشم .می خواهم هیچ کس از اطراف مراقب من نباشد. و اگر بمیرم دلم می خواهد کسی برای من عزاداری نکند.

آن‌ها نمی‌توانستند به چیزی فکر کنند که بتوان به آن امیدوار بود، بااین‌حال امیدوار بودند - امیدی انکارناپذیر در آن‌ها می‌درخشید.

یکی دیگر از رایج‌ترین و وحشتناک‌ترین تجربه‌های افسردگی، احساس ابدی بودن آن است؛ اینکه ممکن است هرگز از آن خارج نشوید. تقریبا شروع به احساس سبکی خاص از زندگی می‌کنید. این فکر نهفته که«افسردگی من هرگز پایان نخواهد یافت» بیشتر بیماران را بیش از هرچیز دیگری زمین‌گیر می‌کند. گویی خودت را گم کرده‌ای، دیگر خودت را نمی‌شناسی و راهی به خودت نیست.

افسردگی فقط غم و اندوه نیست. پوچی است، فلاکت است