بریده‌های کتاب هشت کتاب

چشمم نخورد آب از این عمر پر شکست این خانه را تمامی پی روی آب بود.

خوشبختی من از صبح پنجشنبه آغاز می‌شود، عصر پنجشنبه تکه‌ای از بهشت است.

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر،سحر نزدیک است. هر دمی این بانگ برآرم از دل: وای،این شب چقدر تاریک است.

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید‌ واژه ها را باید شست واژه باید خود باد‌، واژه باید خود باران باشد

دیر زمانی است روی شاخه این بید مرغی بنشسته کو به رنگ معماست نیست هم آهنگ او صدایی، رنگی چون من در این دیار، تنها، تنهاست گرچه درونش همیشه پر زهیاهوست، مانده بر این پرده لیک صورت خاموش روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف، بام و در این سرای می‌رود از هوش. راه فرو بسته گرچه مرغ به آوا، قالب خاموش او صدایی گویاست. می‌گذرد لحظه‌ها به چشمش بیدار، پیکر او لیک سایه–روشن رؤیاست. رسته ز بالا و پست بال و پر او زندگی دور مانده: موج سرابی سایه‌اش افسرده بر درازی دیوار پرده دیوار و سایه: پرده خوابی خیره نگاهش به طرح خیالی آنچه در آن چشم‌هاست نقش هوس نیست دارد خاموشی‌اش چون با من پیوند، چشم نهانش به راه صحبت کس نیست ره به درون می‌برد حکایت این مرغ: آنچه نیاید به دل، خیال فریب است دارد با شهرهای گمشده پیوند: مرغ معما در این دیار غریب است

قصه ام دیگر زنگار گرفت : با نفس های شبم پیوندی است. پرتویی لغزد اگر بر لب او، گوید دل :هوس لبخندی است.

فکر تاریکی واین ویرانی بی خبر آمد تا با دل من قصه ها ساز کند پنهانی نیست رنگی که بگوید بامن اندکی صبر,سحر نزدیک است هردم این بانگ برآرم از دل: وای این شب چقدر تاریک است!

فرسود پای خود را چشمم به راه دور تا حرف من پذیرد آخر که :زندگی رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود.

گرچه درونش هميشه پر زهیاهوست، مانده بر این پرده لیک صورت خاموش. روزی اگر بکشند سکوت پر از حرف، بام و در این سرای می رود از هوش.