بریده‌های کتاب تماشای رنج دیگران

از قرن شانزدهم تا اوایل قرن بیستم افریقایی‌ها و بومیان کشورهای آسیای دور همچون حیوانات باغ وحش در گالری‌هایی واقع در لندن، پاریس و دیگر پایتخت‌های اروپایی در معرض عموم گذاشته میشدند.

عکس‌ها واقعیت را می‌سازند. («حتا واقعی تر») و آن افرادی که از اهمیتی ویژه برخوردارند و صرفاً در امنیت به سر می‌برند ترجیحاً نادیده‌اش می‌گیرند.

عکس‌ها می‌گویند تماشا کنید! جنگ این شکلی است! این است کاری که جنگ می کند؛ پاره می‌کند، می‌شکافد، جر می‌دهد، می‌درد، دل و روده را بیرون می‌کشد، می‌سوزاند، مثله می‌کند! جنگ ویرانگر است! اگر این عکس‌ها شما را نیازارند، اگر از آنها روی برنگردانید و تلاشی برای از بین بردن این وحشی گری نکنید، به نظر وولف از ویژگی‌های یک سیرت دیو صفت برخوردارید.

جنگ افروزی و عکس برداری هر دو فعالیتی هم سو هستند ؛هوشمندی یکسانی در هر دو بکار رفته و سلاح های ویرانگرشان می تواند دشمن را در دقیق ترین مکان و زمان شناسایی کند و کارش حفظ رویداد بزرگ تاریخی با جزئیاتی دقیق است .(یونگر)

کوچک ترین واحد ایستا در حافظه، یک قاب عکسِ واحد است.

بدون عکاسی جنگی هم در کار نیست و این ترتیب به همسان پنداری ناگزیر دوربین و اسلحه اینکه عکاس و تیرانداز هردو سوژه شان را هدف قرار می دهند ظرافت ادبی بخشید.(ارنست یونگر)