بریده‌های کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی : پنج تک نگاری درباره ی دیدن و زیستن

آدم های بزرگ ما را بزرگ می کنند و آدم های حقیر حقیر. ما دیگر حوصله ی حرف های تکراری نداریم. حوصله ی کپی های دست چندم نداریم. آدم های اصیل و بزرگ هستند که جهان را پیش می برند، که ما را شگفت زده می کنند. اگر قرار بر ملال بود که زندگی همه مان به اندازه ی کافی ملالت بار هست. ما به دنبال دیدن و خواندن چیز هایی هستیم که عجیب باشند.

آدم ها در یک بازه ی رفتاری گسترده در حرکت و در تغییرند. کسی ثابت نمی ماند. ما ربات نیستیم که به ازای جمیع مقادیر ایکس جواب ثابتی داشته باشیم. تغییر می کنیم. در زمان ها و مکان های مختلف رفتارهای مختلفی داریم. و مهم تر از همه، همه ی ما بدون استثنا خاص هستیم.

فاصله حضور و عدم حضور زنان در عکس زمین تا آسمان است. مردها در عکس نماینده‌ی انسان هستند اما زنان چیزی علاوه دارند. چیزی علاوه‌بر انسان. اگر مردی را در حال شلیک کردن ببینیم چیز غریبی ندیده‌ایم، ولی اگر زنی اسلحه به دست باشد عجیب است. چرا که زن‌ها همیشه فرق می‌کنند. چرا که زن‌ها همیشه چیزی علاوه دارند. چیزی علاوه‌بر انسان بودنشان. زن‌ها نشان زیبایی هستند، نشان مهر، نشان زایش.

شخصیت فقط حرف هایی نیست که از یکی می شنویم. فقط حرکات یا اعمالش نیست که با تقلید جور شود. شخصیت رفتار است. لحن آدم هاست. لحنی که در تک تک لحظات در بطن و جود ما نهفته. شخصیت فقط حاصل رفتارهای کلان یک نفر نیست. خرده روزهاست که همه چیز را قوام می دهد. شخصیت مجموعه ای ست که در منش هر فردی جای دارد.