بریده‌های کتاب هنر عشق ورزیدن

همه ی ما کم یا بیش دیوانه ایم یا خوابیم، همه ما تصوری غیر عینی از دنیا داریم. تصوری که در نتیجه ی خود فریفتگی ما آشفته و تحریف شده است.

اگر آدم واقعا و صمیمانه کسی را دوست داشته باشد،حتما همه‌ی مردم، دنیا و زندگی را دوست می‌دارد.

فضیلت و قدرت یکی هستند.

عشق نابالغ می‌گوید:«من تورا دوست دارم، زیرا به تو احتیاج دارم» عشق بالغ میگوید:«من به تو احتیاج دارم، زیرا تو را دوست دارم»

در عشق تناقض رخ میدهد، یعنی در عین حالی که دو موجود یکی می‌شوند، دو نفر باقی می‌مانند.

انسان کاملا تنهاست مگر اینکه به دیگری کمک کند.

در دنیای مادیات نثار کردن به معنی غنی بودن است. آنکه می دهد غنی است نه آنکه بسیار دارد.

به یقین رسیدن تنها در مورد گذشته امکان‌پذیر است و در مورد آینده، فقط تا آنجا که وجود مرگ به رسمیت شناخته شود.

امروز خوشحالی انسان منحصر است به ((دلخوشی داشتن))، و دلخوشی داشتن یعنی راضی بودن از مصرف و جذب کالاها، مناظر، غذاها، مشروب ها، سیگارها، مردم، سخنرانی، کتاب‌ها و فیلم‌ها _ همه‌ی این‌ها مصرف می‌شوند، بلعیده می‌شوند.

در حین عشق ورزیدن و نثار کردن خود، در حین نفوذ در شخص دیگر، خود را می یابیم، خود را کشف می کنیم، هم او را هم خود را کشف می کنیم، و انسان را کشف می کنیم.

اگر کسی بخواهد عینیت خودرا برای شخص‌عزیز محفوظ نگهدارد، و فکر کند که میتواند آنرادر رابطه‌ی خود به‌بقیه جهان کنار بگذارد، به زودی‌در میابد که هم در اینجاهم درآنجا شکست میخورد.

جوهر عشق (رنج بردن)برای چیزی و ( پروردن آن است)، یعنی عشق و رنج جدایی ناپذیرند. آدمی چیزی را دوست می دارد که برای آن رنج برده باشد، و رنج چیزی را بر خویشتن هموار می کند که عاشقش باشد.

ناتوانی حالتی گذراست، توانایی ایستادن و با پاهای خود راه رفتن در انسان‌ها مشترک است و دائمی.

جنین بخشی از مادر است، هر آنچه را که نیاز دارد از او دریافت می‌کند. مادر دنیای جنین است، مادر جنین را تغذیه می کند، از آن محافظت میکند، اما اما همچنان زندگی خود نیز توسط جنین تقویت می شود. در اتحاد همزیستی روان شناختی، این دو بدن مستقل هستند، اما از نظر روانشناختی یک نوع دلبستگی وجود دارد.

تمامی زندگی خود را فقط برای آن ارزنده می داند که بدو فرصت می دهد تا نیروهای انسانیش را گسترش دهد و این برای او تنها حقیقتی است که اهمیت دارد.

جوهر عشق، رنج بردن برای چیزی و پروردن آن است، یعنی عشق و رنج جدایی ناپذیرند.