بریده‌ کتاب‌های هنر عشق ورزیدن

اگر آدم واقعا و صمیمانه کسی را دوست داشته باشد،حتما همه‌ی مردم، دنیا و زندگی را دوست می‌دارد.

فضیلت و قدرت یکی هستند.

عشق نابالغ می‌گوید:«من تورا دوست دارم، زیرا به تو احتیاج دارم» عشق بالغ میگوید:«من به تو احتیاج دارم، زیرا تو را دوست دارم»

در عشق تناقض رخ میدهد، یعنی در عین حالی که دو موجود یکی می‌شوند، دو نفر باقی می‌مانند.

انسان کاملا تنهاست مگر اینکه به دیگری کمک کند.

به یقین رسیدن تنها در مورد گذشته امکان‌پذیر است و در مورد آینده، فقط تا آنجا که وجود مرگ به رسمیت شناخته شود.

امروز خوشحالی انسان منحصر است به ((دلخوشی داشتن))، و دلخوشی داشتن یعنی راضی بودن از مصرف و جذب کالاها، مناظر، غذاها، مشروب ها، سیگارها، مردم، سخنرانی، کتاب‌ها و فیلم‌ها _ همه‌ی این‌ها مصرف می‌شوند، بلعیده می‌شوند.

اگر کسی بخواهد عینیت خودرا برای شخص‌عزیز محفوظ نگهدارد، و فکر کند که میتواند آنرادر رابطه‌ی خود به‌بقیه جهان کنار بگذارد، به زودی‌در میابد که هم در اینجاهم درآنجا شکست میخورد.

ناتوانی حالتی گذراست، توانایی ایستادن و با پاهای خود راه رفتن در انسان‌ها مشترک است و دائمی.

جنین بخشی از مادر است، هر آنچه را که نیاز دارد از او دریافت می‌کند. مادر دنیای جنین است، مادر جنین را تغذیه می کند، از آن محافظت میکند، اما اما همچنان زندگی خود نیز توسط جنین تقویت می شود. در اتحاد همزیستی روان شناختی، این دو بدن مستقل هستند، اما از نظر روانشناختی یک نوع دلبستگی وجود دارد.

جوهر عشق، رنج بردن برای چیزی و پروردن آن است، یعنی عشق و رنج جدایی ناپذیرند.

ثروتمند شخصی نیست که اموال زیادی دارد، بلکه کسی است که چیز زیادی می‌بخشد.

عشق مادر سعادت است، صلح است، نیازی به کسب آن نیست و احتیاجی به شایستگی ندارد.

هیچ خیر و شری وجود ندارد، مگر اینکه آزادی نافرمانی وجود داشته باشد.

مردم تشنه عشق هستند. آنها تعداد بی شماری فیلم راجع به داستان های عاشقانه، شاد و ناخوشایند تماشا میکنند، صدها آهنگ مهمل درباره عشق گوش میدهند، اما به سختی کسی به‌این فکر میکند که چیزی وجود دارد که باید درباره‌ی عشق آموخت.