بریده‌های کتاب رفیق اعلی: روزنه ای به زندگی فرانچسکوی قدیس

حقیقت هیچگاه به قدر زمانی عظمت نمی یابد که بر زبان آورنده آن تحقیر و خوار می شود.

می‌گویید همراهیم می‌کنید، اما دل آزرده ام می‌سازید. می‌گویید دوستم می‌دارید، اما اندوهگینم می‌سازید. بیش از تمامی پرندگان جنگل هیاهو به پا می‌کنید اما بر لبانتان چیزی که شبیه آواز باشد نیست. آن که آواز سر می‌دهد، در آواز خویش می‌سوزد. آن که عشق می‌ورزد در عشق خویش می‌فرساید. آواز همین سوختگی است. عشق همین فرسودگی است. اما در شما سوختن و فرسودنی نمی‌بینم. از عشق چشم دارید که خلأهایتان را پُر کند. حال آن که عشق هیچ خلأی را پُر نمی سازد. نه حفره‌ای را که در مغزتان است و نه شکافی را که در قلبتان است. عشق بیش از آن که وفور باشد، کاستی است، عشق وفورِ کاستی است. از شما می‌پذیرم که عشق امری درک ناشدنی است اما آنچه درکش محال باشد، زیستنش بس ساده است.

آنچه مایه‌ی خستگی آنان بود(قوم موسی)، سفر از منزلی به منزل دیگر نبود، بلکه امید داشتن بود. از این روی، زمانی امید خود را از دست دادند و در خوابی نومیدکننده و نومیدانه آسودند. دیگر گامی برنداشتند و از پیش رفتن تن زدند. از خدا روی گرداندند و خدای دیگری اختیار کردند که بیش از خدای راستین دلخواه آنان بود.

مردها از زنان می‌ترسند. این ترسی است که از فاصله‌ای به دوری زندگی بدانان رسیده است. ترسی است که از روز نخست در دلشان نهفته است و تنها ترس از تن و چهره و قلب زن نیست بلکه ترس از زندگی و ترس از خدا نیز هست. چرا که زن و خدا و زندگی پیوندی نزدیک با یکدگر دارند.

هیچ تقدسی عظیم‌تر از تقدس مادرانی نیست که شستن کهنه‌ها و گرم کردن فرنی و حمام کردن کودک آنان را از رمق انداخته است. مردان دنیا را در دست دارند و مادران جاودانگی را که آن خود دنیا را و مردان را.

خداوندا، [...] دشمن از سقوط من بسی شادمان خواهد گشت، لیک من یکسره به احسان تو امید بسته‌ام.

خداوندا مرا وسیله صلح خویش قرار ده. آنجا که کین است، بادا که محبت آورم. آنجا که تقصیر است، بادا که بخشایش آورم. آنجا که تفرقه است، بادا که یگانگی آورم. آنجا که خطا است، بادا که راستی آورم. آنجا که شک است، بادا که ایمان آورم. آنجا که نومیدی است، بادا که امید آورم. آنجا که ظلمات است، بادا که نور آورم. آنجا که غمناکی است، بادا که شادمانی آورم.

زیبایی از عشق پدید می‌آید و عشق از توجه. توجهی ساده به سادگان،توجهی ناچیز به ناچیزان،توجهی زنده به تمام زندگی‌ها.

و همان مردمی که اندک زمانی بعد او را به صلیب کشیدند در بدو ورود پادشاه مقدسش می‌خواندند.

طبق روايت كتاب مقدس، «اسرائیل» نامی است که از جانب خداوند به یعقوب داده شد و بنی اسرائیل» به پسران یعقوب ـــ و نیز اعقاب آنان ـــ گفته می‌شود که همان عبرانیان بودند و دوازده سبط یا قبیله را تشکیل دادند که به نام ده پسر یعقوب و دو نوۀ او پسران) یوسف) خوانده می‌شدند. در قرآن نیز در آیه ۹۳ سوره آل عمران و آیه ۵۸ سوره مریم از یعقوب به نام اسرائیل یاد شده است. در کتاب مقدس چنین آمده که شبی مردی که به رأی مفسران کتاب مقدس فرشته‌ای از جانب خدا بود، بر یعقوب ظاهر شد و تا سپیده دم با او کشتی گرفت و چون نتوانست بر وی فایق آید مفصل رانش را بکوفت و از او خواست تا رهایش کند اما یعقوب به او گفت تا مرا برکت ندهی، ترا رها نخواهم کرد. مرد از او پرسید نامت چیست؟ پاسخ گفت یعقوب مرد به او گفت دیگر ترا نه یعقوب، بلکه اسرائیل (به زبان عبری به معنی «برابر خدا نیرومند بود» خواهند نامید، «چه برابر خدا و برابر آدمیان نیرومند بودی و بر او فایق آمدی» (عهد عتیق کتاب پیدایش باب ۳۲، آیات ۲۴ تا ۳۲). (پاورقی مترجم)

خدا آن چیزی است که کودکان می دانند، نه بزرگسالان. بزرگسالان وقت خود را برای غذا دادن به گنجشکان هدر نمی‌دهند.

خداوندا، بادا که بیشتر در پی تسلی دادن باشم تا تسلی یافتن. در پی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن. در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن.

فرزانگانی نوشته‌اند هر قدر واژه‌ای کمتر بر زبان آید، بیشتر به گوش می‌رسد، زیرا به باور آنان: آنچه نتواند بر شیار لبان برقصد، ژرفای جان را می‌سوزد.

نزد ما حقیقت در دوردستها نمی‌درخشد، همین نزدیکیها آواز سر می‌دهد. در انتهای راه نیست، خود راه است. برابر ما نیست، میان ما است.

عشق تنهایی را از میان نمی‌برد. آن را کامل می‌سازد.

آن چیست که ما را بهتر از مادر می‌شناسد؟ مرگ. باد از کجا می‌وزد؟ از کتاب کهنه‌ای که فراموش کرده‌ایم آن را بربندیم. سخن راست را از کجا بازشناسیم؟ از سکوت آن. برف چیست؟ اندکی سردی، بسیاری کودکی. آن چیست که تا سپیده دم می‌رقصد؟ ستاره. آن چیست که هنگام راه رفتن رد پایش را پاک می‌کند؟ خوبی. آن چیست که فرشتگان را بر ما برتری می‌بخشد؟ سرشت بس والایشان. سگی که صاحب خود را به دندان می‌گزد چه نام دارد؟ افتخار. آن چیست که پس از مرگ می‌خندد؟ باران میان شاخساران. آن چیست که از دستان ما غذا می‌خورد؟ امید. آن چیست که تنها در غیاب ما به سراغمان می‌آید؟ عشق. آن چیست که تب دارد بی آن که هیچگاه بیمار باشد؟ زمان. آن چیست که نور را با دستمالی آلوده پاک می‌کند؟ جنون. آن چیست که ناخوانده وارد می‌شود و نارانده خارج؟ زندگی.

سرشت جیرجیرک چنین است که دلداده آواز خویش است و چندان از آن به وجد می‌آید که در پی یافتن غذا نمی‌رود و آوازخوان جان می‌سپارد.

خدا آن چیزی است که کودکان می‌دانند، نه بزرگسالان. بزرگسالان وقت خود را برای غذا دادن به گنجشکان هدر نمی‌دهند.

چه کس می‌تواند آن که را در رؤیا است و در رؤیای خویش به پیروزی رسیده است بیدار کند؟

قدیسان ما معجزه نمی‌کنند. روی آب راه نمی‌روند. به کوهها حکم نمی‌رانند. باد را زیر فرمان در نمی‌آورند. قدیسان ما کاری بهتر و بس بهتر از معجزه می‌کنند. غم را شفا می‌بخشند و هر اندوهی را از دل می‌زدایند.