بریده‌های کتاب گذشته‌ی رازآمیز

بعضی چیزها هولناک‌تر از آن‌اند که بلافاصله دریافت شوند، گاهی واقعا آن‌قدر هولناک‌اند که هرگز درک نمی‌شوند و بعدها، در خلوت، در خاطره است که واقعیت به‌تدریج خود را آشکار می سازد:وقتی آدم به اطرافش نگاه می‌کند و در کمال تعجب خودش را در دنیایی تماما متفاوت می‌بیند..

گاهی که حادثه‌ای رخ می‌دهد و واقعیت غیر منتظره‌تر و عجیب‌تر از آن است که قابل درک باشد ،سوررئالیسم قدرت می‌یابد، حرکات آهسته می‌شوند و نرمی رویا گونه‌ای به خود می‌گیرند تصویر به تصویر.

یکی از دلایلی که موجب میشد عاشقش باشم، این بود: من را از آنچه در اصل بودم بهتر میدید، برای اینکه من کنار او انسان دیگری بودم، برای اینکه او اجازه میداد من چنین آدمی باشم.

مردم نود درصد به چیزی که می‌بینند، توجه نمی‌کنند.

هیچ ایرادی بر عشق به زیبایی وجود ندارد، اما زیبایی همیشه سطحی و بی‌مایه است، مگر اينکه با چیزی پرمعناتر و هدفمندتر همراه باشد

نمی‌توانم توضیح بدهم که محیط پیرامونم چقدر مایه‌ی ناامیدی‌ام می‌شد. با توجه به اوضاع‌و‌احوال و خلق‌وخویم، همیشه غمگین بودم و فرقی نمی‌کرد کجا هستم.

در یک کلام، حس می‌کردم زندگانی من به طرزی نامحسوس از ریشه تباه شده‌است.

پول تنها چیزی بود که با آن می‌توانستم زندگی‌ام را دگرگون سازم؛

زیبایی به ندرت دلپذیر و تسلی بخش است، بلکه کاملاً برعکس، زیبایی واقعی همیشه هراس انگیز و اضطراب آور است .

ذهن جایگاه خویش را دارد و در خویش می‌تواند "بهشتی از جهنم" یا "جهنمی از بهشت" را به وجود آورد

درد و رنج هرکس تماماً متعلق به خودش است. حتی وحشتناک‌تر اینکه با بزرگ‌تر شدن در می‌یابیم هیچ‌کس نمی‌تواند به راستی ما را درک کند، مهم نیست چقدر محبوب و عزیزش باشیم.

فرد خود را در لذت نبرد از دست می‌دهد، در جنگ برای آرمان‌های والا، اما این روزها آرمان‌های والای زیادی وجود ندارند.

در خاطرات اولیه‌ام، خود من نیز یک آدم غریبه بیش نبودم: بیمناک و مغرض، به طرز غریبی ساکت. در تمام عمرم کمرویی‌ام را مردم به حساب بدخلقی و بداخلاقی و فیس‌وافاده‌ام گذاشته‌اند.

به عقیده‌ی من در زندگی هرکسی، وقتی شخصیت آدم نزدیک است که ثباتی همیشگی پیدا کند، وقفه‌ای حیاتی و سرنوشت‌ساز به وجود می‌آید؛

هر نشانه‌ی بیماری، تب و هر دردی در هیاهوی رنج و عذاب زیاد گم می‌شد.

هر آیین مذهبی بیهوده است، مگر اینکه فرد بتواند در آن به معنی عمیق‌تری برسد.

هیچ ایرادی بر عشق به زیبایی وجود ندارد، اما زیبایی همیشه سطحی و بی‌مایه است، مگر اینکه با چیزی پرمعناتر و هدفمندتر همراه باشد.

هرگز قادر نیستم تمام‌و‌کمال همرنگ جماعت شوم

آدم دوست دارد خیال کند در سخن کلیشه‌ایِ قدیمیِ "عشق بر همه چیز غلبه می‌کند" حقیقتی نهفته است، اما اگر در عمر کوتاه و تاسف‌برانگیزم فقط یک چیز یاد گرفته باشم این است که این سخن حقیقت ندارد.