بریده‌ کتاب‌های جاده یوتیوب: سفرنامه سوریه

ما به هرکی کم محلی کردیم شهید شد.نگرانم اون دنیا کم محلی مون کنن!

راننده دم پله‌ها ایستاده بود. جوان هیکلی با تیشرت مشکی چسبان، زیر نم‌نم باران سیگار دود میکرد. امیر معرفی‌اش کرد: اسی. لا مشکل؟! چشمانش را تنگ کرد. پک محکمی به سیگارش زد و گفت: لا مشکل. مشکل فقط آمریكا!

جمعشان جمع‌ شد. مجید هم از خواب پا شد. یوسف سفره‌ی شام را پهن کرد. تا بشقاب های کتلت نشست وسط سفره، ابوعباس دستانش را بالا گرفت و گفت:《جَیِّد!》رسول پشت بندش گفت:《جَیِّد جَیِّد!》 عباس که با سالاد آمد، حاج یاسین ادامه داد:《جداً جَیِّد جَیِّد!》انگار دومینو به جواد رسید:《جداً جداً جَیِّد جَیِّد!》بعد همگی با مشت های گره‌کرده شبیه سرود‌های حزب‌الله لبنان هم‌نوا شدند:《جداً جداً، جَیِّد جَیِّد!...جداً جداً، جَیِّد جَیِّد!》

اسماعیل خندید: با عمار و رفقا اصطلاحی داشتیم که به اینجور جاها میگفتیم جاده‌ی یوتیوب. اگه بری میذارنت رو صندلی، سرتو می‌برن و فیلمتو مستقیم میذارن تو یوتیوب!

تا وارد خانه شدیم، حاج یاسین از بیرون داد زد: شهیدان زنده‌اند...! همه جواب دادند: ما چرا بجنگیم؟!

حرف‌های یوسف پیچید توی سرم:《جبهه النصره جنازه‌ها رو نگه می‌دارن برای تبادل و سوءاستفاده. داعشی‌ها هستن که فقط سر می‌بُرن و جنازه‌ها رو ول می‌کنن به امون خدا!》

روی مبل ولو شد:《به یار از سید‌ابراهیم( اسم جهادی شهید مصطفی صدرزاده) پرسیدم:" چرا این‌قدر دوست داری شهید بشی؟" گفت:" من به خودم اعتماد ندارم. اگه این جنگ تموم بشه و شهید نشیم، معلوم نیست چه عاقبتی در انتظارمونه؛ اون‌وقته که دوران خاک‌برسری‌مون شروع می‌شه!"》

تو بچگی‌مون وقتی آتیش به پا می‌کردیم، مادرم می‌گفت:《الهی به تیر غیب گرفتار شی!》 از وقتی اومدم سوریه، مدام این نفرین تو گوشمه!