بریده‌های کتاب جاده یوتیوب: سفرنامه سوریه

حرف‌های یوسف پیچید توی سرم:《جبهه النصره جنازه‌ها رو نگه می‌دارن برای تبادل و سوءاستفاده. داعشی‌ها هستن که فقط سر می‌بُرن و جنازه‌ها رو ول می‌کنن به امون خدا!》

روی مبل ولو شد:《به یار از سید‌ابراهیم( اسم جهادی شهید مصطفی صدرزاده) پرسیدم:" چرا این‌قدر دوست داری شهید بشی؟" گفت:" من به خودم اعتماد ندارم. اگه این جنگ تموم بشه و شهید نشیم، معلوم نیست چه عاقبتی در انتظارمونه؛ اون‌وقته که دوران خاک‌برسری‌مون شروع می‌شه!"》

تو بچگی‌مون وقتی آتیش به پا می‌کردیم، مادرم می‌گفت:《الهی به تیر غیب گرفتار شی!》 از وقتی اومدم سوریه، مدام این نفرین تو گوشمه!

ما به هرکی کم محلی کردیم شهید شد.نگرانم اون دنیا کم محلی مون کنن!

راننده دم پله‌ها ایستاده بود. جوان هیکلی با تیشرت مشکی چسبان، زیر نم‌نم باران سیگار دود میکرد. امیر معرفی‌اش کرد: اسی. لا مشکل؟! چشمانش را تنگ کرد. پک محکمی به سیگارش زد و گفت: لا مشکل. مشکل فقط آمریكا!

اسماعیل خندید: با عمار و رفقا اصطلاحی داشتیم که به اینجور جاها میگفتیم جاده‌ی یوتیوب. اگه بری میذارنت رو صندلی، سرتو می‌برن و فیلمتو مستقیم میذارن تو یوتیوب!

:«بچه های ما خوب می‌جنگن، اما کاش به همون اندازه هم کار فرهنگی می‌کردن! ...»

تا وارد خانه شدیم، حاج یاسین از بیرون داد زد: شهیدان زنده‌اند...! همه جواب دادند: ما چرا بجنگیم؟!

با عمار و رفقا اصطلاحی داشتیم که به این جور جاها می گفتیم: جاده یوتیوب. اگه بری می ذارنت رو صندلی، سرتو می بُرن و فیلمتو مستقیم می ذارن تو یوتیوب!