بریده‌ کتاب‌های آسمان پس از توفان

فضای خالی ای که به جا می‌گذارد وسیع است،تنهایی جانکاه نشان دادن قلبت به کسی و بعد فهمیدن اینکه هرگز دلشان نمی خواست آن را ببینند.

زمزمه می کنم : تو زود تر رسیدی اونجا، عشق من. بهت حسودیم می‌شه. چون چه جوری باید بدون تو سر کنم؟ جوابی برای سوالم نمی گیرم، فقط چشم هایش که تا ابد بسته باقی خواهند ماند سکون بدنش زیر دستم و باران سردی که بر سرمان می بارد.

اگر چیزی یاد گرفته باشم این است که باید تا می توانی،عشق بورزی.چون فردا ممکن است همه ی چیز هایی که دوست داری به خاکستر تبديل شوند.

امیفال فیردانت*باشد که مرگ ابتدا مرا طلب کند*

کاش همگی با پستی و بلندی های ترک خورده ی قلب های شکسته ی یکدیگر آشنا بودیم.شاید در آن صورت اینطور بی رحمانه با کسانی که همراه ما در این دنیای تنها گام بر میدارند،رفتار نمی‌کردیم.