بریده‌های کتاب نقش هایی به یاد: گذری بر ادبیات خاطره نویسی

به گمانم این حالت را بتوان بیماریِ خاطرات‌نویسی گفت: آن شک برطرف نشدنی به ارزش آنچه آدمی در دفتر خاطرات می‌نویسد.

اما هیچ‌چیز آزارنده‌تر از اجبار به روبه‌رو شدن با وسایل یک انسان مرده نیست. همه چیز راکد است: این وسایل تنها در خدمت آن حیاتی معنا دارند که از آن‌ها استفاده می‌کند.

سائول فریدلندر به خاطر این‌که پدر و مادرش مزاری ندارند احساس می‌کند باید بنویسد:((نوشتن... دست‌کم نوعی حضور را ثبت می‌کند)) پرک درباره‌ی پیوند نوشتن و حضور چنین خوشبین نیست:(( می‌دانم آنچه می‌گویم بی‌معنا و خنثاست: نشانه‌ای است سراسر آکنده از نیستی و فنا... من هرگز(حتا در بازگویی‌های همیشگی‌ام) چیز تازه‌ای کشف نخواهم کرد. فقط پژواک آخرین واژه‌ای را که در وقت نوشتن غایب است می‌شنوم و رسوایی سکوت آن‌ها[واژه‌ها] را و خاموشی خویش را.))

دوست دارم چشمانم را، وقتی به تو می‌نگرند، ببینم.

دلم می‌خواهد یک روز بعد از مرگم را ببینم. فقط همین. دنیایی که بدون من ادامه دارد. تلفن‌هایی که زنگ می‌زنند و کسانی که گوشی را برمی‌دارند. بچه‌هایی که به مدرسه می‌روند. دنیای بدون من.

پیچیدگی زندان‌های قدیم با معماری حصاروارشان جای خود را به معماری هندسی ساده و اقتصادی بخشید و اثر قدرت با نیروی جبری آن به عرصه‌ی اِعمال سطحی و آشکار قدرت انتقال یافت. فردی که از انقیاد و تحت نظر بودنش آگاه است خودبه‌خود الزامات و محدودیت‌های قدرت را بر خویشتن اعمال می‌کند. بدین ترتیب، قدرت از بار فیزیکی خود کاسته، رفته‌رفته به قدرتی غیرفیزیکی بدل می‌شود.

ما به جهانی مبتنی بر جزئیات نیازمندیم، آن چیزهای کوچک که از چیزهای بزرگ مهم‌ترند، زیرا زندگی‌سازند.