بریده‌های کتاب آپولو؛ شبح تاریکی

اعتراف کردم: مطمئن نیستم. لئو دست‌هایش را بالا برد و گفت: درود بر ایزد پیشگویی!

من دوست داشتم وقتی نگران می شدم،حرف بزنم.

خیلی بدم می‌آید که وقتی مفهوم اصلی حرفم این‌قدر روشن است، زیاده‌گویی کنم.

اخم کردم. "اینکه زیادی آسون بود." مِگ انگشتش‌ را به پس گردنم فرو کرد و گفت: "هی! یادته پرسی چی گفت؟ هیچ‌وقت نگو موفق شدیم یا چه آسون بود. چشممون می‌زنی، نحس می‌شیم!"

مفید بودن. اَه! یک پدیده‌ی کاملا انسانی. یعنی شما زمان محدودی دارید (هِر هِر هِر) و باید حسابی زحمت بکشید تا بتوانید کاری را انجام بدهید (خیلی هِر هِر هِر). حرف من این است که اگر سالیان سال زحمت می‌کشیدید و اُپرایی درباره‌ی جلال و شکوه آپولو می‌نوشتید، کاملا درک می‌کردم که چرا می‌خواهید مفید باشید!

طولی نمی کشید که وسط بحث های امی و کالیپسو درباره ی بهترین تکنیک های کاشت کلم و غزل سرایی های لئو و جوزفین برای کاربوراتور ها گیر می افتادم.هیچ راه فراری هم نداشتم.

با صدای بلندی اعلام کرد:《این پنیر چدار را بنگرید!همگی بر فاتحان پنیری درود بفرستید!》

آه،چه حیف که قرار است زندگی باشکوهم چنین پایانی داشته باشد؛له شدن به دست مردمانی بی سر و مودب در منطقه ی غرب میانه ی آمریکا!

کم کم می خواستم برنامه ی دفاعی امگا را کلید بزنم-یعنی به زانو بیفتم و زار بزنم-که لئو از چنین خفتی نجاتم داد.