بریده‌های کتاب وصال در وادی هفتم ؛ یک غزل غمناک

علی‌قلی جان، به سگِ لنگِ ولگردی می‌مانم در کوچه‌های غروب. بر سر چهارراهی حقیر٬ در انتهای شب٬ ایستاده‌ام [...]؛ پایم اذیتم می‌کند و گرسنه‌ام٬ عابری مست و خراب می‌گذرد. می‌ایستد و مرا سدا می‌کند. به‌سوی من می‌آید و دست بر سرم می‌کشد و گریه می‌کند. دست لنگم را می‌بوسد و اشک مستش می‌بارد.

«شاید می‌خاهد گریه‌ام بگیرد، اما غمگین‌تر از آنم.»

آیا این نفخه‌ی مجسم و شیرین و ازلی مرگ‌ است که به تلخی بر من می‌وزد؟

«آب خوب است. چه خوب بود آدم آب می‌شد.»

خودم خاستم که تو را، لیلا، لیلا، لیلا، لیلا، به باد بفروشم؟

شب‌ها که مهتاب، نرم، نرم، نرم، نرم بر گورها می‌پاشد و بوته‌های تنها، تنها، تنها، تنها به نسیم می‌جنبند، آیا کسی در گوش مردگان راز می‌گوید؟

تو لبخند شیرین مرگی که روبنده از چهره بر می‌دارد و پرمهر می‌گوید: سلام.