بریده‌های کتاب دختر پرتقال

بعضی وقت‌ها برای ما انسان‌ها ازدست‌دادن چیزی که به آن علاقه داریم، بدتر از این است که هرگز آن را نداشته باشیم.

اگر زندگی را انتخاب کنی، مرگ را هم برگزیده‌ای.

ولی رویای چیزی محال را در سر پروراندن هم نام مخصوص خودش را دارد که ما به آن امید می‌گوییم.

« به شب هایی مثل امشب فکر می کنم که در آن ها من دیگر زنده نیستم ...»

فکر نمی‌کنم تا امروز کسی بوده باشد که زمان مرگ، بخواهد با عناصر تناوبی جدول مندلیف یا انتگرال معین مثلثاتی خداحافظی کند و از آن‌ها طلب آمرزش کند! هیچ‌کسی برای تقسیم اعشاری یا چند ساعت قطع اینترنت گریه نکرده است! ما باید هنگام مرگ از افسانه‌ی شگفت‌انگیز هستی، خداحافظی کنیم؛ از افراد خانواده‌مان که عاشقانه دوستشان داشته‌ایم.

هیچکس تا حالا به خاطر هندسه ی اقلیدس یا دوره تناوبی اتم ها بغض تو گلوش گیر نکرده. هیچکس تا حالا به خاطر قطع شدن اینترنت یا دور شدن از محاسبات، اشک نریخته. این دنیاست که روزی ترکش میکنین، زندگیه،افسانس؛و بعد باید اونایی که دوستشون داری ترک کنی و باهاشون خداحافظی کنی.

دراخر فقط افراد کمی هستند که میخواهی دم رفتن با ان ها خداحافظی کنی

آخرین چیزی که انسان محکم نگه می‌دارد، اغلب دست کسی است...

به این دنیا نگاه کن جرج، قبل از اینکه ذهنت را با فیزیک و شیمی پر کنند به این دنیا نگاه کن.

اما رویای غیرممکن ها نام مخصوصی دارد که به آن امید میگوییم.

شاید او از آن آدم‌هایی بود که از خودشان انتقاد می‌کنند و این خصوصیتی است که همه‌ی مردم ندارند.

این رقص‌ها و بازی‌ها موسیقی زندگی است .هرجا که انسانی هست، موسیقی زندگی هم هست.

چیزی مسری‌تر از خنده وجود ندارد. «ما» ضمیر بسیار خوب و جالبی است.

ما فقط یکبار به دنیا می اییم

نگاه کردن به کیهان درست مثل بازگشت به گذشته است. نور با سرعتی معادل سیصد هزار کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کند و با این وجود در کهکشان‌های دوردست، میلیاردها سال صرف پیمودن مسافت نور تا زمین می‌شود، چرا که کیهان به طرز دیوانه‌کننده‌ای عظیم و وسیع است.

حیات بخشیدن به یک بچه، فقط هدیه دادنِ جهان به او نیست، بلکه بازپس‌گرفتن این هدیهٔ غیرقابل‌توصیف هم هست.