بریده‌ کتاب‌های دختر پرتقالی

فکر نمی‌کنم تا امروز کسی بوده باشد که زمان مرگ، بخواهد با عناصر تناوبی جدول مندلیف یا انتگرال معین مثلثاتی خداحافظی کند و از آن‌ها طلب آمرزش کند! هیچ‌کسی برای تقسیم اعشاری یا چند ساعت قطع اینترنت گریه نکرده است! ما باید هنگام مرگ از افسانه‌ی شگفت‌انگیز هستی، خداحافظی کنیم؛ از افراد خانواده‌مان که عاشقانه دوستشان داشته‌ایم.

اما رویای غیرممکن ها نام مخصوصی دارد که به آن امید میگوییم.

ما فقط یکبار به دنیا می اییم

من متوجه شدم که در این دنیا به هیج چیز نمیتوان اعتماد کرد...

اگر دو انسان فکر و ذکرشان پیدا کردن همدیگر باشد، ملاقات اتفاقی‌شان چندان هم غیر ممکن و عجیب نیست.

مطمئنا هیچ‌چیزی به اندازه‌ی عشق، قدرت جنگیدن با شما را ندارد. قدرتی که می‌تواند شما را در مقابل هر نوع اراده‌ای تسلیم کند و در هم تنیده شوید.

تو را محکم تر به خودم چسباندم و شاید فکر کردی برای گرم کردن تو این کار را کردم. اما من خودم را لو دادم جرج، و گریه کردم. اصلا نمیخواستم چنین کاری بکنم و بلافاصله سعی کردم بر خود مسلط شوم، اما اشکم بند نمی آمد.

اگر از اول میدانستم روزی از دنیا خواهم رفت و باید درست در اوج خوشبختی با زندگی خداحافظی کنم ایا بازهم زندگی روی این سیاره را انتخاب میکردم؟ چون ما فقط و فقط یکبار به دنیا می اییم.ما در این افسانه اسیر شده ایم و بعد یک.دو.سه:داستان به پایان میرسد و عمرمان تمام میشود!

در جهان هیچ چیز نیست که بتوان به آن تکیه کرد....

زندگی بخت آزمایی عظیمی است که در آن فقط شماره های برنده را میتوان دید.

لبخند گرمی تحویلم داد. گئورگ! آن لبخند- بله آن لبخند- می‌توانست سرتاسر جهان را آب کند. اگر تمام دنیا شاهد آن لبخند بودند، آن‌قدر انرژی و قدرت به دست می‌آوردند که بتوانند همه جنگ‌ها و نامهربانی‌های روی کره زمین را متوقف کنند. مطمئنم همین لبخند می‌توانست صلح و آرامش بلند مدتی بر جهان حاکم کند.

به شب هایی فکر میکنم که قادر به دیدنشان نخواهم بود:))