بریده‌های کتاب او و گربه‌اش

روی تختخوابش دراز کشید و شروع به گریه کرد. می‌خواستم او را دلداری دهم و آرامش کنم، اما او توی دنیای خودش زندانی شده بود.

اگه آرزوتون رو همیشه توی قلبتون نگه دارین،یه روزی برآورده میشه.

فکر نمی‌کنم که هیچ‌کار اشتباهی انجام داده باشد. من تنها کسی بودم که هر روز او را می دید. او مهربان‌تر و دوست‌داشتنی‌تر از هر فرد دیگری بود و بیشتر از هر کسی سعی می‌کرد که به بهترین نحو زندگی کند.

اون‌قدری که حفظ کردن استعداد مهمه، شکل دادنش مهم نیست.

من از مرگ نمی ترسم.مرگ هیچ فرقی با خوابیدن نداره.انگار هر شب این اتفاق برای ما می افته.

قطعا کار کردن با اسناد، برایم راحت‌تر از کار کردن با مردم بود. من نمی‌توانستم به خوبی با دیگران ارتباط برقرار کنم، تقریبا بلافاصله حرف‌هایم تمام می‌شد و دیگر حرفی برای گفتن نداشتم.

من نمی‌توانستم معانی‌ای را که پشت دریای کلمات وجود داشت، بفهمم. من فقط می‌توانستم در سطح دریا به حرکت خود ادامه دهم.

نمی‌دانستم مشکل من چه بود. من داشتم مثل تمام آدم‌های دور و برم زندگی خودم را می‌کردم. گویی نردبانی که در حال بالا رفتن از آن بودم، سقوط کرده بود و من بین زمین و هوا معلق مانده بودم. چیزی که آن را زندگی معمولی می‌نامیدم، تنها به افراد باهوش و یا آدم‌هایی که استعداد خاصی داشتند اعطا می‌شد.

من می‌پنداشتم اگر همان کارهایی را که دیگران انجام می‌دادند انجام دهم، می‌توانم زندگی آرام و بدون دردسری داشته باشم. اما شاید اشتباه می‌کردم. مردم همه جور حرفی می‌زدند. مثلاً می‌گفتند عدم موفقیت من به خاطر نسل من و یا شرایط اقتصادی جامعه است. یا اینکه می‌گفتند جوان‌ها نمی‌توانند شغلی را برای خودشان انتخاب کنند. شاید وقتی می‌گفتیم اشتباه از دنیاست و نه از ما، کمی حالمان بهتر می‌شد اما این هیچ مشکلی را حل نمی‌کرد.

آدمایی که خیلی مهربونن، نمی‌تونن دیگران رو سرزنش کنن. پس همیشه خودشون رو سرزنش می‌کنن و به همین دلیل خیلی رنج می‌کشن.

اگر رقابتی وجود نداشته باشد،موجود برتری که بهتر با محیط سازگار شود نیز به وجود نخواهد آمد.

من نه بلندپرواز و جاه‌طلب بودم و نه می‌خواستم به جایگاه بسیار بالایی برسم. فقط می‌خواستم یک زندگی معمولی داشته باشم.

استعداد،قدرت و اندوخته هایی که در اختیار انسان هاست،تا ابد با آنها باقی نخواهد ماند.

پرستاری از یک فرد بیمار در خانه،هم برای کسی که از او مراقبت می کند، زجر آور است و هم برای خود بیمار.

این زندگی توئه؛ پس حواست باشه که از اون به‌اندازهٔ کافی برای خودت نگه داری.

"این زندگی خودته و باید به قدر کافی برای خودت هم زندگی کنی."

استعداد، قدرت و اندوخته‌هایی که در اختیار انسان‌هاست، تا ابد با آن‌ها باقی نخواهد ماند. انسان‌ها نیز چنین هستند. آن‌ها هم تا ابد باقی نخواهند ماند... - کنجی میازاوا -

اینکه یک نفر در خانه منتظر برگشتت باشد،خیلی خوب است.

کلمات توانسته بودند دنیایم را تغییر دهند و این کمی ترسناک به نظر می رسید.

به هرحال من ترجیح می دادم وقتم را آدم های بالغ سپری کنم.