بریده‌های کتاب دختر گمشده

خیلی از مردم از داشتن این موهبت محروم هستند: این که بدانند چه زمانی دهان شان را ببندند. مردم عاشق حرف زدن هستند و من هرگز انسان حرافی نبوده ام. در درونم بسیار با خود حرف می زنم ،اما معمولاً کلمات به لب هایم نمی رسند.

و این مسئولیت ناجوانمردانه ای است که بر دوش تک فرزندان قرار می گیرد. با این حس بزرگ می شوی که حق نداری ناامید شوی و حتی حق نداری بمیری. چاره ی دیگری نداری. تو همینی. این مجبورت می کند که بی نقص بزرگ شوی و در عین حال سرمست از قدرتت خواهی شد. حاکمان مستبد این گونه به وجود می آیند.

من طرفدار این هستم که حقیقت را بگویم، ولی نه کامل؛ که این هم در نوع خود یک دروغ است.

خواب مثل یک گربه میماند، تنها وقتی به سراغتان می آید که محلش نگذارید.😕

گفتم : « ای خدا... تو چرا این قدر با من فوق‌العاده رفتار می کنی؟ » او در اینجا باید به من می گفت که : « چون لیاقتش رو داری . چون من عاشقتم . » اما گفت : « چون دلم برات میسوزه . » « چرا؟ » « چون هر روز صبح ، مجبوری از خواب بیدارشی و خودت باشی. »

زنان مسن‌تر دو‌ر‌وبر من می‌پلکند. می‌گویند که مائورین همیشه تعریف می‌کند که من و نیک چه زوج فوق‌العاده‌ای هستیم. و این‌که او راست می‌گوید و ما برای هم ساخته شده‌ایم. شنیدن این حرف‌ها را به کلیشه‌های رایج درباره‌ی ازدواج ترجیح می‌دادم: «معنی ازدواج تفاهم و تلاش بسیار است. و باز هم تلاش، ارتباط با یکدیگر و تفاهم است. و در این صورت به ثمر می‌نشیند» و از دید من، تمام امید و آرزوی هر‌کسی را که به آن وارد میشود بر باد می دهد.

گاهی اوقات فکر میکنم نیک در مورد نسخه ای از من قضاوت میکند که اصلا وجود خارجی ندارد.