بریده‌های کتاب تذکره اندوهگینان

ما را پرسش راه زیستن بود و آنان را پاسخ راه مرگ.

و بدان که غم، اگر نبود حیات بی‌ثمر می‌بود و شادمانی گوهری می‌شد بی‌ارج. و غم، نه رنجش است که مجال برخاستن است بشر را و سرِّ خلقت جز این نباشد...

غریب آن نیست که تنش در این جهان غریب است، غریب دلی است که در تن غریب است.

دلدادگان را نخستین قدم انکار است.

کاش ما نیز گریخته بودیم برای هم.

ماهان می‌گفت: «ستارگان با تو سخن نمی‌گویند عبدالله؟» و عبدالله اندیشیده بود: «چنان حرف‌هاشان در من اثر می‌کند که کلماتشان در کلامم می‌آمیزد و دیگر نمی‌دانم من می‌گویم یا آن‌ها».

زمان هیچ زخم را مرهم نیست.

آنکه پندارد مالک حقیقت است هلاک شود و آنکه پندارد طالب حقیقت است، باشد که رستگاری یابد. دوزخیان هم‌آنان‌اند که به جفا گویند ماییم حق و بهشت از آنِ آن کسان باشد که بجویند حقیقت را و خود حق باشند. گواراتر از آن دم که بدانی مالک حقیقت نیستی و باید بجویی آن را کدام لحظه است؟ هیچ.

« عبدالله! حقیقت نیست جز آرامش درون به شناختِ خویشتن و اگر خود را یافتی، همه را یافتی. و اگر گویی همه را یافتم جز خود و بازشناختم جهان را و خدای را اما خود بازنیافتم، بدان که همه عمر بر جان و تن خود تازیانه نشاندی و هیچ نیافتی. و تا خود نیابی در اندوهی. »

عبدالله ... پرسید: «انبان از چه پر کنم؟ حقیقت نمی‌یابم و مرا رنجی‌ست ناگفتنی.» ... کدام است رنج تو؟ رنج فراق؟ عبدالله نگاه برگرفت سوی یحیی، آشفته و مبهوت: «فراق که؟» ... هر آنکه طالبش باشی و حیران او. «چیست حیرانی یحیی؟» «بگردی و نیابی. بگردی و نیابی و ندانی که گشتنت را بهره و بهانه چیست. بگردی و جان به گشتن تازه کنی و بمیری و عمر به این بکاهی و باز تشنه‌تر شوی بر گشتن. بطلبی آنچه ندانی.» «هان یحیی، هان، همین است.»