بریده‌ کتاب‌های بر جاده های آبی سرخ: بر اساس زندگی میرمهنای دغابی (کتاب چهارم)

«میرمَهنا می گفت: قرن هاست که ما ، ملتِ فردا هستیم. در زندگی غم انگیزمان، امروزْ نداریم، و همه چیزمان شده: ان شاءالله دُرُست خواهد شد، برادر !»

ما برای بیهوده مُردن به دنیا نیامده ییم

دانه ی دو دلی مثل گیاه سوء ظن، رویش شتابان غریبی دارد. تردید، پیچکی ست که چون پنجه به دیواره ی روح انداخت، ناخن های تیزش را در تن دیوار فرو میبرد و عجولانه بالا می خزد . آنقدر که بی فرصت سراسر دل و مغز را می گیرد و دیگر به آسانی دست برنمی دارد.

باران برجسم میبارد؛ اما روح را میشوید. غریب است واقعاً. باران چیزی جز قطره های آب نیست؛ اما باریدن آن برسر انسان اهل عشق کم از بارش شیرین ترین رؤیا و خواب نیست. باران، مثل چوبک خوب بلور مکدر شده ی دل را برق می اندازد.

که نخی ناپیدا، از جنس روح هست میان عاشق و معشوق که عاشق را در یک دریا جمعیت ،به قطره ی عزیز می رساند.