بریدۀ کتاب

دانه ی دو دلی مثل گیاه سوء ظن، رویش شتابان غریبی دارد. تردید، پیچکی ست که چون پنجه به دیواره ی روح انداخت، ناخن های تیزش را در تن دیوار فرو میبرد و عجولانه بالا می خزد . آنقدر که بی فرصت سراسر دل و مغز را می گیرد و دیگر به آسانی دست برنمی دارد.